ជើងកបក្បាលស្ពាន

ដោយ ៖ ហៀង ធារ៉ា ( ប្រឹថពី ) 

< បង​ ! ម៉ូតូគេ > 

ខ្ញុំភ្ញាក់ប្រញាប់ទាញចង្កូតម៉ូតូគេចបន្តិច​ ទើបឃើញម៉ូតូមួយកំពុងតែបើកបញ្ច្រាស់ពីមុខខ្ញុំ ។ 

< បងឯងបើកម៉ូតូម៉េចហ្នឹង? > 

< បងអត់ឃើញមានម៉ូតូបើកមកទេ បងអត់ឃើញមែន > 

< អត់ឃើញម៉េច បើខ្ញុំមើលឃើញនោះ > 

ខ្ញុំស្ងាត់មាត់លែងតបតជាមួយគាត់ ។ ខ្ញុំគ្រវីក្បាលបន្តិច ក្រែងខ្លួនឯងងងឹតមុខ ឬស្រវាំងភ្នែកមើលមិនច្បាស់ តែវាហាក់ដូចជាមិន មានបញ្ហានោះទេ ។ ខ្ញុំមើលច្បាស់ធម្មតា ចំណែកពន្លឺភ្លើងដែលកំពុងតែបំភ្លឺតាមវិថីក៏ភ្លឺដូចធម្មតា ។ ប៉ុន្តែហេតុការណ៍មុននេះ ខ្ញុំ ពិតជាពុំឃើញមាន ។ ម៉្យាងអ្នកដែលបើកម៉ូតូបញ្ច្រាស់ផ្លូវនោះ គឺខុសតែម្តង ហើយរឹតតែខុស ពេលដែលគាត់បើកបញ្ច្រាស់លើ ស្ពានទាំងយប់បែបនេះ ។ 

មកដល់ផ្ទះ គាត់ខឹង មិនស្តីរកខ្ញុំបន្តិចឡើយ ព្រោះគាត់នៅមួរម៉ៅនិងហេតុការណ៍លើស្ពានមុននោះ។ គាត់ គឺជាដៃគូ ជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដៃគូដែលតែងយល់ទុក្ខ និងសុខរបស់ខ្ញុំ តែពេលខ្លះ គាត់គ្រាន់តែឆាប់ខឹង ឆាប់អន់ចិត្តបន្តិច ។ គាត់ជាមនុស្សដែល ជឿលើអបិយជំនឿច្រើនជាងខ្ញុំ ។ 

< ប្រាប់អ្វីមិនដែលតាម មិនដែលជឿទេ > 

< អូនឯងកុំជឿរឿងអស់ហ្នឹងពេក ហើយអំបាញ់មិញហ្នឹង បងអត់ឃើញមានម៉ូតូបើកមកពីមុខបងមែន បើបងឃើញ អូនឯងគិតថា បងជិះទៅបុកគេមែន? > 

< បងឯងជិះម៉ូតូមិនដែលប្រយ័ត្នទេ លើកមុនដូចគ្នា ពេលស្រវឹង បើកម៉ូតូលឿនណាស់ > 

< ពេលស្រវឹង បងអាចមិនដឹងមែន តែមុននេះ បងមិនបានស្រវឹងឯណា បងអត់ឃើញមែន > 

គាត់ស្ងាត់លែងតប ដើរចេញទៅទាញកន្សែងចូលទៅបន្ទប់ទឹកបាត់ស្រមោល ។ ខ្ញុំនៅតែអង្គុយគិតម្នាក់ឯងថា ជារឿង ហេតុចម្លែក ឬជារឿងប្រមាថម៉ាក់ងាយរបស់អ្នកបើកម៉ូតូផ្សេងទៀតដែលពុំស្គាល់ទិសដៅត្រឹមត្រូវ ។ ខ្ញុំដោះអាវគ្រវែងក្នុងកន្ត្រក់ រួចទាញទូរស័ព្ទមកចុច មុនងូតទឹកជាទម្លាប់ ។ 

មេឃរះខ្ពស់ចុងឈើ ខ្ញុំបញ្ជាចង្កូតម៉ូតូជូនសង្សារទៅធ្វើការតាមទម្លាប់ ។ ពេលមកដល់ស្ពាលដែលមានហេតុពីយប់មុន គាត់ក៏ដាក់មាត់មកជិតមួកការពារខ្ញុំរួចបើករបាំងការពារមួករបស់គាត់ទាំងស្រដី ៖ 

< បងឯងដឹងអត់ ប៉ុន្មានខែមុន មានគេងាប់លើស្ពានហ្នឹងម្នាក់ហើយ គាត់ជិះម៉ូតូកូនទាគាត់ ស្រាប់តែមានឡានទ្រុងធំ បើកមកបុកគាត់ងាប់ចោលកូន អ៊ីចឹងបានខ្ញុំចេះតែប្រយ័ត្នលើស្ពានហ្នឹង > 

ខ្ញុំស្តាប់ហើយក៏ងាកមុខទៅមើលស្ពាន ទាំងដែលម៉ូតូខ្ញុំបើកហួសមកបន្តិចទៅហើយ ។ ស្ពានមើលទៅហាក់តូចចង្អៀត ដែលអាចចរាចរណ៍បានត្រឹមផ្លូវទៅមក តែអ្វីដែលខ្ញុំមើលហើយភ្ញាក់ក្នុងចិត្តនោះ គឺអាសនះតូចមួយដែលគេសងក្បែរគល់ស្ពាន នោះ ។ រូបរាងតូច ហ៊ុំព័ទ្ធដោយស័ង្គស៊ីពណ៌ទឹកសមុទ្ទ ពុំឃើញមានគ្រឿងសែន ឬដង្វាយជាប់រោងតូចនោះឡើយ ។ ឬមួយអាច មាននៅលើដីដែលខ្ញុំមិនអាចមើលឃើញ ព្រោះតែខ្ញុំមើលពីចម្ងាយ ។ ខ្ញុំងាកមុខមកបញ្ជាចង្កូតម៉ូតូឆ្ពោះក្រុងសៀមរាបជាគោល ដៅដូចសព្វមួយដង ។ 

ខ្ញុំដាក់គាត់ចុះនៅកន្លែងដែលគាត់ធ្វើការរួចរកកន្លែងស្ងាត់ដើម្បីសសេររឿងរបស់ខ្ញុំ ។ ហាងកាហ្វេជាទីសំខាន់មួយក្នុង ជីវិតប្រចាំថ្ងៃ និងទម្លាប់បំពេញកាតព្វកិច្ចលើផ្នែកនិពន្ធ ។ ខ្ញុំតែងណាត់ប្អូនៗដែលស្គាល់គ្នាមកអង្គុយលេង ឬជជែកគ្នាតាមភាសា មនុស្សដែលស្និទ្ធស្នាល ទម្រាំដល់ម៉ោងដែលត្រូវទៅទទួលសង្សារចេញពីការងាររហូតដល់រសៀល ។ ថ្ងៃខ្លះ ពួកយើងផ្លាស់ប្តូរ កន្លែងអង្គុយពី មួយទៅពីរកន្លែង ឬអាចនឹងជិះម៉ូតូលម្ហែតាមប្រាសាទ ។ 

ម៉ោងប្រមាណជិត៥ ខ្ញុំក៏ត្រឡប់ទៅយកសង្សារ ។ តែល្ងាចនេះ គាត់ចង់ហូបអីនៅក្រៅ ទើបបបួលមិត្តភក្កិទៅហូបជុំគ្នា ទម្រាំចប់ម៉ោងចូលជិត ៨ទៅហើយ ។ យប់នេះ គាត់ជាអ្នកបើកម៉ូតូដឹកខ្ញុំ ដោយសារខ្ញុំហូបគ្រឿងស្រវឹងជ្រុលដៃបន្តិច ។ ពួកយើង បានបែកផ្លូវគ្នា រួចចេញទៅផ្ទះរៀងខ្លួន ចំណែកពួកខ្ញុំធ្វើដំណើរៀងឆ្ងាយ ព្រោះពីក្រុងសៀមរាបទៅផ្ទះរបស់ពួកយើងចម្ងាយជាង ១៨គីឡូម៉ែត្រ ។ តាមផ្លូវនានិទាឃរដូវអមដោយជំនោរត្រសៀក ក្លិនផ្កាដែលរីកព្រោងព្រៀតតាមផ្ទះនីមួយៗជះក្លិនភាយពេញដង វិថីដែលអមដោយអគ្គីសនីបំភ្លឺព្រៀលៗដោយអន្លើ ។ ខ្ញុំតោងចង្កេះគាត់ជាប់ ខួរក្បាលរាងស្រឿងៗដោយសុរា ឯភ្នែកបើកមិនសូវ រួច ។ ភ្លាមនោះស្រាប់តែ ៖ 

< អ្ហើយ > 

ម៉ូតូរេបិះនឹងដួល ខ្ញុំភ្ញាក់បន្តិចដែរ ខំប្រឹងបើកភ្នែករួចសួរសង្សារ ៖ 

< មានរឿងអីអូន? > 

គាត់ព្យាយាមតម្រង់ចង្កូតឡើងវិញទើបតបទាំងស្រដីលឺៗ ៖ 

< បងឯងមិនឃើញស្អីទេមិញ? > 

មនុស្សបើកភ្នែកស្ទើរមិនរួចផង មានបានទៅឃើញអ្វី ។ 

< អត់ទេ > 

ខ្ញុំតបខ្លីៗ រួចក៏ស្រវាឱបចង្កេះគាត់ឡើងវិញ ចំណែកម៉ូតូក៏បន្តទៅមុខយឺតៗ លែងលឿនដូចមុន ។ មនុស្សដែលកាច ស្រដីលឺៗ នៅតែបារម្ភពីខ្ញុំ គាត់ចាប់ដៃខ្ញុំជាប់ ឯដៃម្ខាងទៀតបញ្ជាបើកម៉ូតូរហូតដល់ផ្ទះដោយសុវត្ថិភាព ។ 

ចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលមានហេតុយការណ៍ចម្លែកៗផ្ទួនគ្នា ខ្ញុំចាប់ផ្តើមសម្លឹងគល់ស្ពាននោះជាប្រចាំគ្រប់ពេលធ្វើដំណើរ ឆ្លងកាត់ ។ រោងតូចនោះពិតជាពុំមានអ្វីជាដង្វាយ ឬគ្រឿងសែនឡើយ ឬអាចមកពីថ្ងៃដែលខ្ញុំឆ្លងកាត់អាចពុំមែនជាថ្ងៃសីល ដែលពុំមាននរណាម្នាក់សែន ។ តែចម្ងង់មួយទៀតដែលខ្ញុំតែងតែឆ្ងល់ក្នុងខួរក្បាល ហើយមិនដឹងសួរនរណានោះ គឺ ហេតុអ្វី គេចាបាច់ត្រូវសងកូនខ្ទមតូចនោះជាប់នៅនិងគល់ស្ពានធ្វើអ្វី? ឬមួយទីនេះពិតជាមានជើងកបដូចសង្សារខ្ញុំធ្លាប់ប្រាប់? 

រាត្រីស្ងាត់ឈឹង ម៉ោងប្រមាណជាង ១១យប់ទៅហើយ ខ្ញុំជិះម៉ូតូម្នាក់ឯងចេញពីផ្ទះម៉ូតូនៅខេត្តតែម្នាក់ឯងទាំងខ្លួនស្រវឹង តិចៗ ចំណែកអាកាសធាតុថ្ងៃនេះដូចជាត្រជាក់ចម្លែក ។ តាមផ្លូវ ពុំលឺមានសំឡេងឆ្កែយំ និងសត្វអ្វីឡើយ ។ បរិយាកាសពេញ ដោយអ័ព្ទសរក្បុសរសាត់ពេញលំហរ ។ ឃើញបែបនេះ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមបើកម៉ូតូលឿនជាងមុន ។ បោះភ្នែកម្តងទៀត ស្រាប់តែក្រឡេក ឃើញរោងខ្ទមពណ៌ទឹកសមុទ្ទនោះទៅហើយ ។ ហេតុអ្វីខ្ញុំមកដល់ទីនេះលឿនម្លេះ? ក្រឡេកទៅលើស្ពានស្រាប់តែព្រឺរោមក្ញាក់ នារី ម្នាក់អង្គុយសំយុងជើងលើដៃស្ពាន សក់វែង ឈុតខ្មៅ សម្រក់ទឹកភ្នែកយ៉ាងកម្សត់មកកាន់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំកាច់ចង្កូតម៉ូតូស្ទើរមិនទាន់ គង់ អីចូលឡានទ្រុងជ្រូកដ៏ធំមួយដែលមកពីមុខបាត់ទៅហើយ ។ ខ្ញុំជាន់ហ្វ្រាំងម៉ូតូមួយទំហឹងជើង រួចងាកទៅរកស្រ្តីនោះ តែបាត់រូប រាងពីកន្លែងដែលប្រទះភ្នែកមុននោះ ។ ភ្លាមនោះ ផាំង......................! 

រាងកាយខ្ញុំខ្ទាតទៅម្ខាងផ្លូវក្បែរគល់ស្ពាន ឡានដែលបុកម៉ូតូខ្ញុំពីក្រោយក៏បាត់ស្រមោលឈឹង ។ សតិខ្ញុំនៅមានតិចៗ ខ្ញុំ ប្រឹងបើកភ្នែកសម្លឹងមើលជុំវិញខ្លួន តែហាក់ពុំមានអ្នកភូមិណាម្នាក់ចេញមកសោះ ឬមួយគេមិនបានលឺសំឡេងគ្រោះថ្នាក់នេះទេ ? ខ្ញុំងាកមកម្ខាងទៀត ស្រាប់តែទាក់ភ្នែកនិងខ្ទមតូចដែលជាប់គល់ស្ពាននោះ ។ កំភួនជើងស្រលូនដែលប្រលាក់ដោយឈាមដាប របួសរហែកសាច់ដោយកន្លែង ខ្លះឈាមនៅហូររឹមៗនៅឡើយ ។ ខ្ញុំប្រឹងក្រោក តែហាក់ក្រោកមិនរួចសោះ ខ្លួនប្រាណខ្ញុំនៅឆ្ងាយ ពីម៉ូតូទេ តែហេតុអ្វីដូចជាមានអ្វីមកសង្កត់ពីលើអ៊ីចឹង? 

សស្រឹបជើងសសៀរតិចៗចូលមកជិតខ្លួនខ្ញុំ ខ្ញុំនៅតែប្រឹងក្រោកដើម្បីឱ្យផុតពីដី តែនៅតែក្រោមមិនរួច ។ 

< ជួយផង ជួយខ្ញុំផង > 

ខ្ញុំស្រែកអស់មួយសំឡេង តែនៅតែស្ងាត់មិនឃើញមានអ្នកភូមិផ្ទះក្បែរនោះណាម្នាក់ចេញមកឡើយ ឬមួយពួកគាត់លង់ លក់អស់ហើយ? ប៉ុន្តែម៉ោងទើបតែ ១១ទេតើ មិនសមពួកគាត់ដេកលក់អស់គ្រប់ផ្ទះនោះទេ ។ ខ្លួនខ្ញុំញ័រដូចកូនសត្វ កាលសភាព មើលទៅគួរឱ្យខ្លាចបែបនេះ ។ ខ្ញុំងាកតិចៗមកកូនរោងនោះ ស្រាប់តែម្រាមដៃរលេះរលួយអមដោយឈាមស្រក់តិចៗលូកមកចាប់​ ដៃខ្ញុំអង្រួនតិច ។ 

< កុំចូលមកជិតខ្ញុំ កុំប៉ះខ្ញុំ > 

< ជួយខ្ញុំផង ខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះ ខ្ញុំនឹកកូន ខ្ញុំនឹកប្តីខ្ញុំណាស់ > 

សំឡេងខ្សាវៗ និយាយយឺតៗបន្លឺក្បែរត្រចៀកខ្ញុំទាំងខ្ញុំដេកបិទភ្នែកមិនហ៊ានសូម្បីដកដង្ហើម ។ ឡាននៅតែបើកកាត់ខ្ញុំទៅ មកៗ តែដូចជាពុំមាននរណាម្នាក់ឃើញខ្ញុំកំពុងតែដេកសោះ ។ ម្រាមដៃស្ត្រីនោះនៅតែលូកមកចាប់ដៃខ្ញុំអង្រួនទាំងឈាមបន្តស្រក់ ហូរស្រោចខ្ទាតមកលើរាងកាយខ្ញុំ ។ 

< ជួយខ្ញុំផង ជួយផង ចេញទៅ កុំមកជិតខ្ញុំ > 

< ជួយខ្ញុំផង ខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះខ្ញុំវិញ > 

< ចេញទៅ ចេញទៅ ជួយផង ជួយផង > 

< ជួយជូនខ្ញុំទៅផ្ទះផង > 

ខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញាងស្ទើរលួសព្រលឹង សក់វែងអន្លាយរបស់គេធ្លាក់ប្រឹបលើមុខខ្ញុំ កែវភ្នែកដែលផ្ទុកដោយកង្វល់សម្លឹងមើល មកខ្ញុំយ៉ាងកម្សត់ ។ ភ្លាមនោះ នាងចាប់ផ្តើមបញ្ចេញស្នាមញញឹមដ៏គួរឱ្យខ្លាច ផ្ទះមុខដែលស្រអាប់ប្រែជារំលេចខ្ទុះឈាម និងមាន ដង្កូវវាទម្លាក់ខ្លួនចុះមកទើលើច្រមុះខ្ញុំ ។ ខ្លួនខ្ញុំត្រជាក់ស្រឹប សំឡេងខ្ញុំចាប់ផ្តើមស្រែកលែងលឺ ទោះខ្ញុំព្យាយាមហារមាត់ស្រែកក៏ ដោយ ។ ដង្កូវផ្តើមវាជាច្រើនលើផ្ទៃមុខខ្ញុំ ខ្ញុំប្រឹងរើកម្រើអស់មួយទំហឹង ភ្នែកធ្មេចបិទជិតបន្តិចស្រាប់តែ ៖

< បង ! បងឯងកើតអី? > 

ខ្ញុំបើកភ្នែកឡើង ស្រាប់តែឃើញសង្សាររបស់ខ្ញុំអង្គុយក្បែរខ្ញុំ ។ ខ្ញុំស្ទើរក្រោកយ៉ាងលឿន ស្រាប់តែឃើញរាងកាយខ្លួន ឯង ស្ថិតនៅលើគ្រែក្នុងបន្ទប់គេងខ្លួនឯងទៅវិញ ។ 

<  បងឯងកើតអីទៀតហើយ? > 

ខ្ញុំសម្លឹងបន្ទប់ដេកខ្លួនឯងមួយជុំទើបបន្ធូរដង្ហើមធំមុនតប ៖ 

< អត់អីទេ > 

< ឆាបក្រោកងូតទឹកទៅអ៊ីចឹង ខ្ញុំយឺតទៀតហើយថ្ងៃនេះ បងឯងដេកយូរពេក > 

ខ្ញុំទាញទូស័ព្ទមកមើលទើបដឹងថា ម៉ោងជាង ៨ព្រឹកទៅហើយ ។ ខ្ញុំប្រញាប់ស្ទុះក្រោករត់ចូលបន្ទប់ទឹកបាត់ ។ គ្រាន់តែ កាច់ទឹកផ្កាឈូកសម្រក់លើក្បាល ខ្ញុំនឹកដល់រឿងរាវដែលហាក់ដូចជាកើតឡើងពិតៗមុននេះ ។ វាដូចជាស្រស់ៗពេក ខ្ញុំមិនដែល យល់សប្តិឃើញរូបភាពពេញៗភ្នែកបែបនេះទេ ។ នឹកដល់ត្រឹមនេះ ខ្ញុំក៏ស្រមៃដល់ពាក្យសម្តីដែលស្ត្រីក្នុងយល់សប្តិនិយាយមក កាន់ខ្ញុំទាំងទុក្ខសោក ។ សំឡេងស្រែកតឿនរបស់សង្សារខ្ញុំក៏បន្លឺឡើងរន្ធើនម្តងជាពីរដង ។ ខ្ញុំបញ្ចប់ការគិតរួចរហ័សងូតទឹកជូន គាត់ទៅធ្វើការដូចរាល់ដង ។ 

ចេញផុតពីផ្ទះមកដល់មុខផ្សារជាប់ថ្នល់ជាតិ សង្សារខ្ញុំក៏ឱបមកនិយាយដាក់ត្រជាក់ខ្ញុំដូចរាល់ដង ។ 

< បងនៅចាំថ្ងៃមុន ដែលខ្ញុំសួរនៅលើស្ពានអត់? > 

ខ្ញុំងក់ក្បាលតប ព្រោះខ្ជិលបើករបាំងការពារ ។ គាត់បន្ត ៖ 

< កាលថ្ងៃនោះ ខ្ញុំក្រឡេកឃើញមានមនុស្សស្រីអង្គុយលើដៃស្ពាន ហើយសើចមកកាន់ពួកយើង តែពេលនោះ បងថា បងអត់ឃើញទេ តែខ្ញុំច្បាស់ក្នុងចិត្តណាស់ថា ពិតជាឃើញមានស្រីម្នាក់អង្គុយលើនោះមែន > 

< អូនចង់និយាយថា មានខ្មោចមែន? > 

< អូនមិនដឹងទេ តែអូនពិតជាឃើញមែន ថ្ងៃនោះ អូនភ្ញាក់បិះដួលម៉ូតូ ហើយថ្ងៃនោះ បងស្រវឹងទៀត > 

គាត់ចាប់ផ្តើមក្រញូវដាក់ខ្ញុំទៀត ចំណែកខ្ញុំកាលបានលឺដូច្នោះ ក៏នឹកដល់រឿងដែលកើតឡើងក្នុងយល់សប្តិ ។ វាដូចជា ពិតៗពេក ពេលលឺសង្សារនិយាយដល់ស្ត្រីម្នាក់បែបនេះ ។ ឬមួយនាងពិតជាមានរូបរាងនៅទីនោះមែន? តើនាងចង់បានអ្វីឱ្យ ប្រាកដ? ហេតុអ្វីនាងទន្ទេញតែពាក្យ ជួយនាងផងបែបនេះ ? 

< បងបើកតិចៗ ប្រយ័ត្ន ! > 

ម៉ូតូពួកយើងបានមកដល់លើស្ពាននោះ មនុស្សជាច្រើនរោមចោមពេញគល់ស្ពាន ។ ខ្ញុំអែបគៀនតិចៗ រួចក្រឡេកទៅ ឃើញមនុស្សពីរនាក់ដេកស្តូកស្តឹងនៅគល់ស្ពានក្បែរខ្ទមតូចនោះ ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមកើតចិត្តសង្ស័យភ្លាមមួយរំពេច ។ ហេតុអ្វីមើល ទៅពួកគេទាំងពីរនាក់នោះ ដេកដូចសភាពខ្ញុំយប់មិញម្លេះ ? គេដេកបើកភ្នែកភ្លឹសៗ តែមិនវាចាអ្វីឡើយ ។ ខ្ញុំចង់ចុះទៅមើលបន្តិច តែដោយហេតុខកការងារសង្សាររួចទៅហើយ ទើបខ្ញុំប្រញាប់បើកម៉ូតូចេញពីកន្លែងនោះ ។ 

មកដល់កន្លែងធ្វើការរបស់សង្សារ ខ្ញុំអង្គុយត្រម៉ឹងត្រមោចដូចមានរឿងស្មុគស្មាញ ។ ឃើញបែបនោះ សង្សារក៏ចូលមក សួរទាំងបារម្ភ ៖ 

< បងកើតអីហ្នឹង? > 

ខ្ញុំស្ងាត់មាត់មួយសន្ទុះទើបវាចា ៖ 

< អូនជឿលើរឿងជើងកបទេ > 

< អូនជឿងរហូតមកតើ មានតែបងទេដែលមិនជឿ > 

< មែនហើយ ! បងមិនជឿទេ ! > 

< ឃើញទេ? បិះនិងកើតរឿងប៉ុន្មានដងហើយ ហេតុអ្វីបងមិនជឿទៀត? បងមើលព្រឹកមិញទៅ លើស្ពាននោះ មិនមែន កើតរឿងអ៊ីចឹងម្តងពីរដងទេ តែវាច្រើនដងហើយ ហើយកន្លែងដដែលៗទៀត > 

< ព្រោះពេលខ្លះ គេមិនបានមកដើម្បីយកជីវិតយើងទេ គេគ្រាន់តែត្រូវការឱ្យយើងជួយគេ > 

សង្សារខ្ញុំជ្រួញចិញ្ចើមបន្តិច ៖ 

< យប់មិញ បងយល់សប្តិឃើញស្ត្រីម្នាក់ដូចដែលអូនឯងបានឃើញកាលពីលើកមុនអ៊ីចឹង គេអង្គុយលើស្ពាន ហើយទន្ទេញឱ្យបងជួយគេផង គេនឹកកូនគេ គេនឹកប្តីគេណាស់ > 

ខ្ញុំងាកមុខទៅមើលសង្សាររួចបន្ត ៖ 

< បងគិតថា គេជាវិញ្ញាណតែលតោលដែលរកទីកន្លែងទៅមិនឃើញច្រើនជាង ហើយគេតែងរំលេចខ្លួនឱ្យយើងឃើញ ដើម្បីចង់ឱ្យយើងជួយគេ តែប៉ុនណោះ បើទាក់ទងនិងជើងកបអីអស់ហ្នឹង បងគិតថា អាចកើតឡើងដោយសារភ្ញាក់ផ្អើលនិង រូបភាពដែលឃើញវិញ្ញាណនោះ ឬជាការ បើកបរធ្វេសប្រហែសច្រើនជាង > 

លឺសម្តីខ្ញុំ គាត់ស្ងាត់មាត់ឈឹង ហាក់យល់ស្របតាមគំនិតរបស់ខ្ញុំ ។ 

< ចុះបងគិតចង់ធ្វើយ៉ាងណា? បើគេពន្យល់សប្តិសុំឱ្យបងជួយបែបនេះ > 

< បងមិនអាចធ្វើអ្វីបានទេ ក្រៅពីសែនឱ្យគេបន្តិចបន្តួច បើទាក់ទងនិងអន្ទងវិញ្ញាណដើម្បីឱ្យគេទៅរកកន្លែងដើមរបស់គេ មានតែគ្រូ ឬអាចារ្យដែលចេះខាងវិជ្ជានោះតែប៉ុនណោះ > 

គាត់ងក់ក្បាលយល់ស្រប ហើយបន្ត ៖

< អ៊ីចឹងបងគួរតែទិញចេក ឬទឹកអ្វីបន្តិចយកទៅសែនទៅ ហើយប្រាប់គេតាមដំណើរហ្នឹង > 

ខ្ញុំញញឹមតាមសម្តីគាត់ ទាំងទឹកមុខខ្ញុំមិនសូវស្រស់ឡើយ ព្រោះពីយប់មកត្រូវរាងខ្លាំងដែរ ។ ដល់ម៉ោងដែលគាត់ចេញពី ការងារ ពួកយើងក៏ឆ្លៀតទិញចេក និងទឹកក្រូចតាមផ្លូវរួចយកមកសែននៅខ្ទមជាប់គល់ស្ពាននោះតាមដែលពួកយើងបានគិត ។ ខ្ញុំបានត្រឹមអធិដ្ឋានក្នុងចិត្ត សូមឱ្យគេបានទៅកាន់ទីកន្លែងដែលគេចង់ទៅ និងបានជួយមនុស្សដែលគេចង់ជួប ។ តែភ្លាមនោះ ស្រាប់តែសំឡេងបុរសចំណាស់ម្នាក់បន្លឺក្បែរពួកខ្ញុំ ៖ 

< ឆាប់ទៅជួបមុខប្តី មុខកូនទៅ ឯងជិតអស់ពេលហើយ > 

ពុទ្ធោអើយ! ពួកខ្ញុំព្រឺរោមខ្ញាក ប្រញាប់សំឡេងទៅរកម្ចាស់សំឡេង ប្រទះបុរសចំណាស់ម្នាក់ស្លៀកពាក់សរ ឈរកាន់ ផ្តិលប្រាក់ជាមួយទឹកមន្តក្នុងដៃ ។ គាត់ងាកមុខមកញញឹមដាក់ខ្ញុំរួច ងាកទៅខ្ទមនោះវិញ ។ ឃើញបែបនោះ ពួកខ្ញុំប្រញាប់ក្រោក ស្ទុះបម្រុងចាកចេញ តែលោកតាចំណាស់ពោល ៖ 

< ថ្ងៃនេះ ពួកចៅបានធ្វើបុណ្យធំណាស់ សូមឱ្យសំណាងល្អក្នុងជីវិតនេះ > 

ពួកខ្ញុំកាន់តែត្រជាក់ដៃជើង បះរោមដៃដូចមនុស្សត្រូវទឹកកក ។ គាត់ញញឹម រួចងាកទៅសូត្រធម៌របស់គាត់ខ្សឹបៗ ។ ពួកខ្ញុំលើកដៃសំពះតាចាស់ រួចប្រញាប់ឡើងម៉ូតូចាកចេញពីលើស្ពានមួយនោះ ។ មកដល់ផ្ទះ ពួកខ្ញុំម្នាក់ៗហាក់មានអារម្មណ៍ ស្រាលស្ងើកដូចបាននធ្វើបុណ្យ៧វត្តដូចសម្តីតាចាស់បានលើកឡើង ។ 

ថ្ងៃបន្ទាប់ ពួកខ្ញុំក៏បានជិះកាត់លើស្ពាននោះដូចរាល់ដង តែអ្វីដែលចម្លែកគឺ ខ្ទមតូចកម្សត់នោះ ត្រូវបានគេរុះរើចេញបាត់ ស្រមោលលែងឃើញ..........!! 

ចន្ទចាកមេឃ

          ផ្សារទំនើបអ៊ីអន………!

          » ចន្ទ…! បងប្រាប់ហើយថាកុំឲ្យញ៉ាំច្រើនពេក ? ស្អែកនេះចន្ទមានកម្មវិធីច្រើនណាស់ត្រូវដើរ Show.. ការ៉េមនេះមិនល្អសម្រាប់សុខភាពដូចអូនជាតារាល្បីទេ…!

          » តែមួយថ្ងៃទេបងកែវ………

          » តែមួយថ្ងៃហ្នឹងក៏មិនបានដែរ…… ចុះបើចន្ទឈឺទៅ បានអ្នកណាទៅដើរម៉ូតជំនួសនោះ ??

» ប្រហែលជាបងកែវទេដឹង??

» បងនេះមែនហ្អេស ? មិនអាចទេ……!

          » ខ្ញុំក៏គិតថា មិនអាចដែរ ព្រោះបងនឹងខ្ញុំខុសគ្នា…… ខ្ញុំជាស្រីពេញលក្ខណៈ ចំណែកបងជា……

          កំលោះដែលមានមាឌរាងមាំមួន ប៉ុន្តែដំណើរកាត់ស្រីបញ្ចេញសម្លេងគ្រហឹម ៖

          » ចន្ទ……??? នេះចង់ថាឲ្យបងហ្អេស??

          » មិនហ៊ានទេ……!

          » ចាត់ទុកថានេះជាលើកចុងក្រោយណា៎ចន្ទ ! ឈប់ញ៉ាំអាការ៉េមស្អីអស់ហ្នឹងទៅបានទេ ???

          » អូឃេៗៗ …… ឈប់ក៏ឈប់……! រអ៊ូច្រើនណាស់ ……?

          ស្រីម្នាក់ដែលកំលោះកាត់ស្រីឱទិសនាមពេញៗមាត់ថាជាតារាម៉ូតក៏បានដាច់ចិត្តយកការ៉េមក្នុងដៃទៅបោះចោលក្នុងធុងសម្រាមក្បែរនោះ ។ ស្រីទះដៃថ្នមៗពីរបីដងស្រាប់តែក្រឡេកទៅរកជំនួយការដែលជាកំលោះកាត់ស្រីទាំងស្រដីឡើង ៖

          » បងកែវ…! នេះមានបានឲ្យដំណឹងដល់អ្នកគាំទ្រថាពួកយើងមកទីនេះដែរទេ ???

          កំលោះកាត់ស្រីក៏គ្រវីក្បាលទាំងតប ៖

          » អត់មានទេ…!

          » ចុះរូបដែលបានថតក្នុងហាងការ៉េមមិញនោះ ???

          » ក៏បងអត់បានផុសដែរ……!

          ក្រមុំយើងក៏បន្ធូរដង្ហើមធំចេញយ៉ាងយ៉ាង ៖

          » ធូរទ្រូងបន្តិច……ធុញនឹងអ្នកអ្នកគាំទ្រអស់នោះណាស់ ជាពិសេសគឺ………

          » ប្រហែលជាមិនទាន់ធូរទេចន្ទអើយ………!

          » មានរឿងអីបងកែវ??

          » នោះណ្ន៎………!

          ចន្ទក្រមុំស្រស់កំពស់បានក៏ក្រឡេកតាមចង្អុលដៃអ្នកជំនួយការស្រាប់តែឃើញអ្នកកាសែតព្រោងព្រៀតដើរសំដៅមករកនាង ។ ស្រីធ្លាក់ទឹកមុខ ចងចិញ្ចើមឡើងទាំងស្រដី ៖

          » ក្រែងបងកែវថា មិនបានប្រាប់នោះអី ? ចុះពួកទាំងនេះមកយ៉ាងម៉េចបាន ??

          » បងមិនដឹងទេ… បងពិតជាមិនបានប្រាប់ រឺក៏ផុសរូបអ្វីពិតមែន……  

          » ចុះហេតុអ្វីពួកគេមកបាន ??
          » កុំទាន់សួរ… រកផ្លូវគេចខ្លួនសិនទៅ…… ទីនេះទុកឲ្យបងដោះស្រាយ……

          » ពុទ្ធោអើយ…… ឲ្យខ្ញុំមានក្តីសុខមួយថ្ងៃមិនបានទេអី??? កម្មពារម្លេះ??

          កំលោះកាត់ស្រីឈ្មោះកែវក៏ស្ទុះទៅរកអ្នកកាសែតទាំងនោះបំណងរារាំងកុំឲ្យចូលទៅរកស្រីស្រស់ចន្ទ ចំណែកចន្ទក៏ស្ទុះគេចខ្លួនបាត់មួយបប្រិចភ្នែក ។

          » បងចន្ទ……!ផ្តល់បទសម្ភាស៍បន្តិចមក… បងចន្ទ……

          » ឈប់សិនៗៗៗ ! សួរត្រឹមបងក៏បាន…… ថ្ងៃនេះប្អូនចន្ទមិនស្រួលខ្លួនទើបមិនអាចនៅជួបប្អូនៗបាន សង្ឃឹមថាវត្តមានបងអាចស្រាយសំនួរមួយចំនួនជំនួសប្អូនចន្ទបាន…!

          អ្នកកាសែតហាក់បីដូចជាមិនចាប់អារមណ៍នឹងចរិកទន់ភ្លន់របស់កំលោះកែវសោះ គ្រាន់តែបាត់ស្រមោលចន្ទភ្លាម ពួកគេក៏បំបែកគ្នាទៅវិញ ទាំងមិនខ្វល់នឹងការស្វាគមន៍ដ៏ម៉្ញិកម៉្ញក់របស់កំលោះកាត់ភេទឡើយ ។

          » បាត់ស្រមោលគ្រប់ពេល……តាមមិនទាន់សោះ… ( អ្នកកាសែត )​

          » ឆើស…… ចង់ល្បីណាស់ពួកឯងនេះ…… តាមប្រមាញ់គេគ្មានថ្ងៃលោះ…!

          ក្រឡេកមកមើលធីតាចន្ទតារាម៉ូតដ៏ស្រស់សោភាស្ថិតក្នុងឈុតខោអាវដ៏ស៊ីវីល័យមុខមាត់ហ៊ុមព័ទ្ធទៅដោយម៉ាសនិងវែនតាកំពុងតែដើរអោនៗគេចពីក្រសែភ្នែកមនុស្សម្នាតាមបណ្តោយមាត់ទន្លេ ។ ភ្លាមនោះម៉ូតូ Click ទំនើបមួយបានមកបង្អង់ល្បឿនក្បែរនាងទាំងពោលហៅនាមស្រីពេញៗមាត់ ៖

          » ចន្ទ……!    

          លឺមានអ្នកហៅឈ្មោះស្រីចំៗបែបនេះ ចន្ទក៏ទាញមួកបិទបន្ថែម ហើយដើរលឿនទៅៗ ។ ម៉ូតូមួយនោះនៅតែបន្តតាមស្រីពីក្រោយទាំងហៅឈ្មោះស្រីច្បាស់ ។ មាណវីក៏បញ្ឈប់ដំណើរហើយដាច់ចិត្តក្រឡេកទៅមើលមនុស្សប្រុសដែលហៅឈ្នោះនាង ខណៈនោះនាងលាន់មាត់ ៖​

          » នាយភព……! នេះនាយមកធ្វើអី ?

          » គឺមករកនាងហ្នឹងហើយ……

          » មករកខ្ញុំធ្វើអី ?? ខ្ញុំមិនបានណាត់អ្វីជាមួយនាយទេ ?? នេះកុំប្រាប់ណា៎ថា នាយក៏មកតាមប្រមាញ់ពត៌មានខ្ញុំដូចអ្នកកាសែតទាំងនោះ……???
          » អត់ទេ… ខ្ញុំមករកនាងពិតមែន……

          » មករកខ្ញុំធ្វើអីទៅ ??

          » គឺមកជួយនាងហ្នឹងហើយ……

          » នាយហ្នឹងហ្អេសមកជួយខ្ញុំ ?? អ្នកកាសែតដូចពួកនាយមកតាមប្រមាញ់ពត៌មានខ្ញុំដើម្បីភាពល្បីល្បាញរបស់ក្រុមហ៊ុននាយច្រើនជាង… កុំបាច់មកធ្វើល្អ……ចេញទៅ……

          » មនុស្សមានច្រើនប្រភេទណាស់… លក្ខខ័ណ្ឌការងារមនុស្សម្នាក់ក៏មានច្រើនសណ្ឋាន ខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សរកស៊ីលើទុក្ខសោកអ្នកណាទេ… ឆាប់ឡើងម៉ូតូមក បើមិនចង់ឲ្យអ្នកកាសែតទាំងនោះមកទាន់…

          ស្តីចប់ កំលោះក៏ហុចមួកការពារទៅឲ្យស្រី ទោះបីចន្ទមិនសូវចូលចិត្តនាយភពតាំងពីនៅរៀនសកលជាមួយគ្នាក្តី ប៉ុន្តែកាលៈទេសៈបែបនេះ នាងគ្មានអ្វីត្រូវគិតច្រើនទៀតទេ សំខាន់គេចខ្លួនឲ្យផុតមួយគ្រាទើបជារឿងដែលនាងប៉ង ។ ស្រីក៏ព្រមឡើងជិះម៉ូតូជាមួយនាយភពដែលជាអ្នកកាសែតដែលកំពុងបម្រើការងារក្នុងក្រុមហ៊ុនមួយល្បីឈ្មោះ ។ ពួកគេទាំងពីរធ្លាប់ជាមិត្តរៀនជាមួយគ្នាតាំងពីសកលវិទ្យាល័យមកម្លេះ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីពួកគេមានការងាររៀងខ្លួន ចន្ទក៏មិនសូវចូលចិត្តកំលោះភព ព្រោះនាងគិតថា គេជាអ្នករកស៊ីលើក្បាលនាង ប្រមាញ់ពត៌មានមិនពិតដើម្បីភាពល្បីល្បាញរបស់ពត៌មានខ្លួន ។ ចំណែកភពតែងតែតាមដានពត៌មានរបស់ចន្ទជានិច្ច ទាំងដែលដឹងថា គេគិតអាក្រក់លើខ្លួន ប៉ុន្តែនាយមិនដែលធ្វើពត៌មានអាក្រក់ណាមួយដែលទាក់ទងនឹងចន្ទឡើយ លើកលែងតែពត៌មានដែលចន្ទត្រូវបានគេកោតសសើរ រឺជាពត៌មានពិតរបស់ក្រមុំ ។

          មកដល់មុខផ្ទះរបស់ស្រីសោភា កំលោះក៏ចតម៉ូតូ ។ ធីតាចុះពីម៉ូតូ ដោះមួកទាំងអឹមអៀន ស្រីមិនបាននិយាយអ្វីសោះតាំងពីឡើងម៉ូតូជាមួយភពពីកន្លែងគេចខ្លួនមក ។ ស្រីហុចមួយទៅឲ្យភពទាំងគេចមុខពីក្រសែភ្នែករបស់នរៈ ។

          » ហេតុអ្វីនាយជួយខ្ញុំ ? នាយត្រូវការអ្វីឲ្យប្រាកដទៅ ?

          » មនុស្សជួយគ្នា មិនប្រាកដថា ចង់បានអ្វីតបស្នងទេ…… មនុស្សធ្វើការជាអ្នកកាសែតដូចខ្ញុំក៏មានឧត្តមគតិចេះគិតខុសត្រូវ មិនមែនចេះតែធ្វើពត៌មានក្លែងក្លាយដើម្បីបានប្រាក់នោះដែរ… ខ្ញុំមិនចង់បានអ្វីពីនាងទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ជួយមនុស្សដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់ …… ! ហើយចុះរឿងដែរ………??

          » រឿងអី??

          » រឿងដែលគេបានចុះផ្សាយនោះជាការពិតដែរទេ ??

          លឺសំណួរភ្លាម ស្រីក្រឡេកចំភ័ក្ក្រកំលោះភ្លាម ៖

          » ចុះឯណាថាមិនមកយកពត៌មានខ្ញុំនោះ ? នេះស្អី ??

          » មិនមែនដូចនាងគិតទេ…… ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ដឹងជាលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួនទេ…… មិនមានបំណងយកទៅផ្សព្វផ្សាយដូចគេដទៃឡើយ……

          » ចុះនាយគិតថាខ្ញុំដូចគេគ្រប់គ្នាគិតដែរទេ ? ឬមួយគិតថាតារាគ្រប់រូបសុទ្ធតែមានអ្នកចិញ្ចឹម??

          » សម្រាប់នាង ខ្ញុំទុកចិត្តជានិច្ច…!

          » ចុះបើទុកចិត្ត ហេតុអ្វីចាំបាច់សួរ ??

          » គឺ……គឺដើម្បីឲ្យច្បាស់ក្នុងចិត្ត…! មិនអីទេ……អញ្ចឹងខ្ញុំទៅវិញហើយណា៎ !

          » ឈប់សិន…! អើ…… ! អរគុណណា៎ដែលនាយជួយខ្ញុំ……!

          និយាយចប់សឹងមិនទាន់ ធីតាស្រស់តារាម៉ូតក៏ស្ទុះចូលទៅក្នុងផ្ទះបាត់ទាំងមុខក្រហមង៉ូវ ។ ភពគ្រវីក្បាលទាំងញញឹមសម្លឹងមើលស្រីរហូតផុតបាត់ស្រមោលទើបបញ្ឆេះម៉ូតូចេញទៅ ។ ចន្ទតាមលួចមើលភពតាមវាំងននបង្អួតរហូតមិនស្រមោលឃើញម៉ូតូទើបដើរទៅប្រាស់ខ្លួនលើពូកទាំងទឹកមុខស្រស់ស្រាយ ។ ស្រីហាក់បីដូចជាទទួលអារម្មណ៍ថា សប្បាយចិត្តបំផុតពេលដែលបានលឺសម្តីរបស់ភព ទាំងដែលនាងមិនដែលទទួលបានជំនួយពីអ្នកណាម្នាក់ពីមុនមក ។

          មិនបានប៉ុន្មាននាទីផង ស្រាប់តែទូរស័ព្ទស្រីរោទ៍ឡើងយ៉ាងរំពងពេញបន្ទប់ ។ ស្រីទាញទូរស័ព្ទពីកាបូបមកមើលឃើញឈ្មោះរបស់កំលោះកែវជំនួយការ ធីតាក៏លើកឡើងយ៉ាងរហ័ស ៖

          » ហេឡួបងកែវ…… ខ្ញុំមកដល់ផ្ទះហើយ …… ខ្ញុំមិនអីទេ ចុះបងកែវវិញ ??

          កែវកំលោះកាត់ភេទដកដង្ហើមធំដាក់ស្រី ៖

          » បងឯណេះមិនអីទេ …… បងថា​ អូនចន្ទទេដែលអីនោះ……

          » បងកែវចង់មានន័យថាម៉េច??

          » កែវសាកមើលពត៌មានក្នុងហ្វេសបុកសិនទៅ ចាំបងផ្ញើទៅឲ្យ……! ចាំជួបគ្នាណា៎!

          ប្រព័ន្ធទូរស័ព្ទក៏បានផ្តាច់ សម្លេងផ្ញើសារមួយបានបន្លឺឡើង ចន្ទកំពុងតែកាន់ទូរស័ព្ទស្រាប់ក៏ចុចមើលទាំងចិត្តងឿងឆ្ងល់ ។ ភ្លាមនោះបេះដូងស្រីស្ទើតែធ្លាប់ថ្លើមដ៏ដី អ្វីៗដែលស្រីបានសង្ឃឹមមុខនេះ ប្រែជារលាយសាបសូន្យ ក្នុងចិត្តឆេះឆួលកម្តៅកើនឡើងរាប់ម៉ឺនអង្សារ ព្រោះរូបភាពជាច្រើនសន្លឹកត្រូវបានគេមើល និងចែកចាយរាប់សិនអ្នក ។ រូបភាពពីរនាក់ដែលមាននាង និងកំលោះភពកាលពីនៅសកលវិទ្យាល័យ រួមទាំងរូបថតនាង និងភពមុននេះបន្តិចដែលឈរនិយាយគ្នាមុខផ្ទះស្រីខណៈពេលដែលភពបានជូននាងមកផ្ទះគេចអ្នកកាសែត ។ អត្ថន័យដែលមានជាមួយរូបថតបានសសេរថា ៖

          ( តារាបង្ហាញម៉ូតូល្បីឈ្មោះ ចន្ទកំពុងតែបង្កាត់ភ្លើងស្នេហ៍លួចលាក់ជាមួយអ្នកកាសែត ) !

          ចំណងជើងអត្ថបទត្រឹមតែមួយបន្ទាត់ ប៉ុន្តែចំនួនអ្នកបញ្ចេញមតិ និងចែកចាយកាន់ជាលំដាប់ពីមួយនាទីទៅមួយនាទី ។ សម្លេងកន្តឹងបន្លឺឡើងយ៉ាងរន្ធើន ចន្ទស្ទុះងើតមើលទើបចុះទៅបើកទ្វារឲ្យជំនួយការរបស់នាង ។ ទ្វាររបើកមិនទាន់ ចន្ទអន្ទះសារសួរទាំងកំហឹង ៖

          » បងកែវ… នេះតើមានរឿងអ្វីទៅ ? ហើយគេបានរូបទាំងនេះមកពីណា ?

          កំលោះកែវចាប់ដៃស្រីទាំងវាចា ៖

          » បងថា ពេលនេះចន្ទកុំទាន់ចង់ដឹងថា​ អ្នកណាបង្ហោះរូបភាពទាំងនេះអី រៀបចំអ៊ីវ៉ាន់គេចទៅស្នាក់នៅខុនដូសិនទៅ មុននឹងអ្នកកាសែតលើកទ័ពមកហែកផ្ទះនេះ !

          » ខ្ញុំមិនអស់ចិត្តទេបងកែវ……! ខ្ញុំមិនបានធ្វើ ខ្ញុំមិនដឹងអ្វីទាំងអស់ ហេតុអ្វីក៏កើតរឿងបែបនេះ ?

          មាណវីយើងនិយាយទាំងអន្ទះអន្ទែងក្នុងចិត្ត ចំនែកជំនួយការស្រីប្រញាប់ប្រមូលខោអាវដាក់កាបូបស្រី ហើយក៏ពោលទាំងហត់ ៖

          » ឆាប់ទៅចន្ទ… អ្នកកាសែតប្រហែលជាកំពុងតែមកហើយ… លឿនឡើង…!

          កែវ ជំនួយការអូសដៃស្រីទាំងច្រងាប់ច្រងិល ព្រោះតែខ្លាចអ្នកពត៌មានមកដល់មុនពេលចាកចេញ ចំណែកនាយភពកំលោះអ្នកកសែតដែលកំពុងតែមានពត៌មានជាមួយចន្ទគ្រាន់តែទទួលបានពត៌មានពីមិត្តភ័ក្ក្រ កំលោះក៏ប្រញាប់មករកស្រី ប៉ុន្តែឃើញតែវត្តមានអ្នកកាសែតជាច្រើនកំពុងតែឈររេរាពេញមុខផ្ទះស្រី ។ ភ្លាមនោះ ទូរស័ព្ទកំលោះក៏បន្លឺឡើងពីហោប៉ាវ នាយទាញមកទទួលយ៉ាងប្រញាប់ ៖      

          » ខ្ញុំចន្ទ …… ខ្ញុំចង់ជួបនាយ… ជួយមករកខ្ញុំបន្តិច… មាត់ទន្លេរត្រើយម្ខាង…!

          កំលោះមិនទាន់បាននិយាយអ្វីផង សម្លេងក៏បានកាត់ផ្តាច់ ។ ភពប្រញាប់ដាក់ទូរស័ព្ទចុះ ហើយបើកម៉ូតូទៅរកស្រីតាមសន្លែងដែលនាងបានប្រាប់ ។ ទូរស័ព្ទពីអ្នកកាសែតដូចគ្នាខលចូលជាញឹកញាប់ ប៉ុន្តែកំលោះមិនខ្ចីលើកឡើយ ។ បំណងដែលនាយចង់បានគឺអធិប្បាយឲ្យចន្ទយល់ពីរូបភាពទាំងនោះ ។

          មកដល់កន្លែងណាត់ ចតម៉ូតូស្ទើមិនទាន់ នាយមាណពស្ទុះចុះទៅស្រីប្រញាប់ស្តីឡើង ៖

          » ចន្ទ……! ខ្ញុំ……!

          ផាច់…………! សម្លេងទះកំផ្លៀងបានបន្លឺលើផ្ទៃមុខដ៏ស្រស់សង្ហាររបស់អ្នកកាសែតកំលោះរូបនេះ !

          » នេះហ្អេសជាអ្វីដែលលោកមិនត្រូវការតបស្នង ? នេះហ្អេសជាអ្វីដែលលោកនិយាយថាជួយមនុស្សដែលធ្លាប់ស្គាល់គ្នា​ ? លោកកំពុងតែបំផ្លាញជីវិតខ្ញុំច្រើនជាង… គ្មានកេរ៍ខ្មាស សូម្បីតែពត៌មានមិនពិតក៏លោកហ៊ានចុះផ្សាយដែរ… លោកចង់ឃើញតារាដូចពួកខ្ញុំអាម៉ាសមុខណាស់មែនទេ…?? 

» ចន្ទស្តាប់ខ្ញុំសិន…! ខ្ញុំពិតជាមិនបានធ្វើពត៌មាននេះពិតមែន… ខ្ញុំមិនដឹងថា វាកើតឡើងយ៉ាងម៉េចនោះទេ តែខ្ញុំហ៊ានស្បថថា ខ្ញុំមិនបានធ្វើទេ……!

          » ខ្ញុំសោកស្តាយដែលខំគិតល្អចំពោះលោក ខ្ញុំសោកស្តាយដែលខំទុកចិត្តលើលោក ប៉ុន្តែលោកវិញ បែរជាយកភាពល្បីល្បាញរបស់ខ្លួនរំលងក្បាលរបស់ខ្ញុំ … លោកសប្បាយចិត្តហើយមែនទេពេលឃើញខ្ញុំត្រូវរត់ពូនអ្នកកាសែត រត់ពូនប្រិយ៍មិត្តបែបនេះ ? ឆ្លើយមក… សប្បាយចិត្តណាស់មែនទេ??

          » ចន្ទ……! ត្បិតតែខ្ញុំជាអ្នកកាសែត ជាអ្នកយកពត៌មាន ប៉ុន្តែខ្ញុំមានឧត្តមគតិក្នុងការបំពេញការងារ ខ្ញុំមានភាពសុច្ចរិតក្នុងការយកពត៌មាន ខ្ញុំមិនដែលកុហកប្រជាជនទូទាំងប្រទេស ខ្ញុំមិនដែលកុហកខ្លួន បំភ្លើសពត៌មានអ្នកដទៃដើម្បីតែប្រាក់នោះទេ……!

          » ខ្ញុំមិនជឿទេ…! ដើម្បីប្រាក់ ដើម្បីភាពល្បីល្បាញរបស់ក្រុមហ៊ុនខ្លួន អ្នកពត៌មានដូចជាពួកលោក ហ៊ានធ្វើយ៉ាង សូម្បីតែពត៌មានមិនពិតក៏ពួកលោកហ៊ានចុះផ្សាយ …! ខ្ញុំជាតារាខុសអ្វីទៅ ? ហេតុអ្វីត្រូវពួកលោកតាមប្រមាញ់គ្រប់ពេល ? ត្រូវរត់គេចគ្រប់ពេល ព្រោះតែពត៌មានមិនពិតទាំងនេះ​…!

          » ចន្ទ…! ចន្ទមិនដែលខុសទេ……ហើយខ្ញុំក៏មិនដែលសប្បាយចិត្តពេលឃើញចន្ទត្រូវរត់គ្រប់ពេលបែបនេះទេ សូម្បីតែពេលខ្លះ ខ្ញុំត្រូវបានគេឲ្យធ្វើពត៌មានចន្ទ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលធ្វើទេ ខ្ញុំត្រូវគេស្តីឲ្យគ្រប់ពេល រហូតដល់ពេលខ្លះ គេគម្រាមដកខ្ញុំចេញពីស្ថាប័នពត៌មានក៏មាន ព្រោះតែខ្ញុំដឹងពីចិត្តពិតរបស់ចន្ទ …! ខ្ញុំមិនដែលធ្វើពត៌មានណាមួយដែលគ្មានប្រភពច្បាស់លាស់ឡើយ ជាពិសេសពត៌មានរបស់ចន្ទ …! គ្រប់រឿងរ៉ាវដែលគេចោតប្រកាន់ចន្ទ គ្រប់រឿងរ៉ាវដែលគេយល់ច្រឡំលើចន្ទ សម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំនៅតែច្បាស់ក្នុងចិត្តថា ចន្ទមិនមែនជាមនុស្សបែបនោះទេ …!

          » កុំបាច់មកកុហក……! ខ្ញុំលែងជឿលោកទៀតហើយ…! ចាប់ពីពេលនេះតទៅ ពួកយើងមិនចាំបាច់ជួបគ្នាទៀតទេ លោកធ្វើការរស់នៅកន្លែងលោក ខ្ញុំធ្វើការរស់នៅកន្លែងខ្ញុំ ពួកយើងរស់នៅផ្សេងគ្នា ហើយខ្ញុំមិនខ្វល់ថា ពួកលោកផ្សាយពត៌មានអ្វីទៀតទេ ព្រោះគ្រប់យ៉ាងមិនមែនជារឿងពិត …!

          ចប់សម្តីចន្ទក៏ដើរហួសទៅ តែត្រូវកំលោះចាប់ដៃជាប់ ៖

          » ចន្ទ… ខ្ញុំស្រឡាញ់នាងណា៎……!

          » សម្រាប់អតីតកាល វាអាចនឹងទៅរួច តែបច្ចុប្បន្នកាល យើងជាសត្រូវនឹងគ្នា……!

          ព្រោះតែកំហឹងដល់កំណត់ ចន្ទមិនបានយកចិត្តទុកដាក់លើពាក្យសម្តីរបស់ភពឡើយ នាងពោលចប់ហើយក៏ដើរឡើងឡានបើកចេញទៅទាំងបន្សល់ទុកតំណក់ទឹកភ្នែកថ្លាយ៉ង់លើផែនថ្ពាល់ដ៏រលោងរបស់នាងកំលោះអ្នកកសែតសង្ហារ ។ សូម្បីតែពាក្យមួយម៉ាត់ចុងក្រោយដែលមាណពបានលាក់ទុកជាយូរក៏នាងមិនស្តាប់ មិនយក់ចិត្តទុកដាក់ កំហឹងឆេះឆួលធ្វើឲ្យនាងមិនបានមើលឃើញពីភាពឈឺចាប់របស់អ្នកកំលោះឡើយ ។

          មួយថ្ងៃកន្លងផុតទៅ ពត៌មានមួយនេះកាន់តែល្បីរន្ធឺ ព្រោះតែតារាស្រីល្បីរូបនេះមិនបានចេញមុខមកបកស្រាយពីការពិត ព្រោះតែនាងមិនសូវចូលចិត្តសំណួរអ្នកកាសែតទាំងនោះ ។ ក្រមុំគេងលេងហ្គេមលើសាឡុងក្នុងខុនដូស្រី ស្រាប់តែកែវអ្នកជំនួយការរត់ចូលមកទាំងត្រហេបត្រហប់ ៖

          » ចន្ទ…… អានពត៌មាននេះទៅ……!

          » អត់ទេបងកែវ…… ពត៌មានអត់ប្រយោជន៍ ធុញណាស់……

          » បងថា អានសិនទៅ……!

          ធីតាដកដង្ហើមធំយ៉ាងយូរ ទើបព្រមទទួលអាយផេតពីដៃកំលោះកែវមកមើល ។ ខណៈនោះ ស្រីបើកភ្នែកធំសម្លឹងអេក្រង់អាយផេតស្ទើធ្លុះ ព្រោះតែកំលោះភពបានចេញមុខបកស្រាយពត៍មាននេះ ជាមួយវីឌីអូខ្លីបមួយដែលគេបាននិយាយថា ៖

          ( ខ្ញុំធ្វើការជាអ្នកយកពត៌មានជាង ៤ ឆ្នាំហើយ ! ខ្ញុំមិនដែលប្រព្រឹត្តអំពើណាដែលធ្វើឲ្យអ្នកដទៃក្តៅក្រហាយឡើយ មិនថា ពត៌មានក្លែងក្លាយ ពត៌មានស្រពិចស្រពិល រឺពត៌មានដែលធ្វើទុក្ខបុកម្នេញដល់នរណាម្នាក់ ព្រោះខ្ញុំគិតថា គេរឺយើង សុទ្ធតែប្រាថ្នាចង់បានជីវិតដែលមានក្តីសុខ ជីវិតមួយដែលមិនមានភាពរញ៉េរញ៉ៃក្នុងជីវិត ទើបថ្ងៃនេះខ្ញុំសុំចេញមុខបកស្រាយថា ពត៌មានខ្ញុំ រវាងតារាម៉ូតូចន្ទ មិនមែនជាការពិតឡើយ ហើយខ្ញុំក៏ធ្លាប់បានសន្យាចំពោះខ្លួនឯងថា នឹងមិនធ្វើឲ្យនរណាម្នាក់ក្តៅក្រហាយជាមួយខ្ញុំឡើយ ប៉ុន្តែពេលនេះ ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យមនុស្សជាច្រើនខកបំណងលើខ្ញុំ ដូច្នេះខ្ញុំសូមលាឈប់ពីការងារជាអ្នកយកពត៌មានចាប់ពីពេលនេះទៅ……! សុំអរគុណ……! )

          » ចន្ទ……! ពេលនេះអូនរួចខ្លួនហើយ……! អាអ្នកកាសែតកំលោះម្នាក់នេះវាចេញមុខបកស្រាយ ថែមទាំងប្រកាសលាឈប់ពីការងារទៀត បើគ្មានអ្នកជឿ វាចម្លែកពេកហើយ ……! ហាសហាស……!

          ស្រីមិនតបអ្វីឡើយ នាងហុចអាយផេតទៅឲ្យកំលោះកែវ ហើយក៏ដើរចេញទៅយ៉ាងលឿន ៖

          » កែវ…… អូនទៅណាហ្នឹង ?

          ធីតាមិនតបអ្វីឡើយ នាងចុះពីខុនដូបើកឡានចេញយ៉ាងលឿនហាក់បីដូចជាប្រញាប់ទៅរកអ្នកណាម្នាក់ ។ មកដល់កន្លែងដែលធ្លាប់បានណាត់ជួបជាមួយភព ស្រីក៏ចុះពីឡានដើររេរាមួយជុំសម្លឹងមើលពេញមាត់ទន្លេរ ប៉ុន្តែហាក់មិនឃើញអ្វីដែលនាងកំពុងរកសោះ ។ ស្រីច្រត់ដៃទៅលើបង្កាន់ដៃដែកដែលជាប់និងច្រាំងទន្លេរបន្ធូរដង្ហើមញាប់ស្អេក សម្លេងមួយក៏បន្លឺពីក្រោយខ្នងស្រី ៖

          » ខ្ញុំស្តារកេរ៍ឈ្មោះឲ្យនាងវិញរួចហើយ ……!

          លឺសម្តីភ្លាម ស្រីក្រឡេកក្រោយស្ទើអស់ជំហរ នារីស្តីភ្លាមមិនចាំយូរ ៖

          » មនុស្សល្ងង់ ……! ហេតុអ្វីលោកធ្វើអញ្ចឹង ?

          » ដើម្បីនាងខ្ញុំហ៊ានធ្វើគ្រប់យ៉ាង……!
          » លោកឈប់ពីការងារនោះធ្វើអ្វី ? លោកឈប់ធ្វើអី ?   

          » ព្រោះតែខ្ញុំបានធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់អស់សង្ឃឹមលើខ្ញុំ ខ្ញុំមិនចង់ធ្វើការងារនោះទៀតទេ !

          » លោកនេះល្ងង់ណាស់ … ចុះបើគ្រប់យ៉ាងមិនមែនជារឿងពិតទេ ហេតុអ្វីលោកចាំបាច់ចេញមុខទៅបកស្រាយ ចេញមុខទៅទទួលកំហុសធ្វើអី ? មនុស្សល្ងង់……!

          » ចុះបើអ្នកពត៌មានអភ័ព្វម្នាក់នេះស្រឡាញ់នាងពិតមែននោះ ?

          » លោកនិយាយពីអ្វី ?

          ភពចូលទៅចាប់ដៃស្រី ទាំងវាចាពីសម្តីដែលបានលាក់ទុក ៖

          » មិនថា ប៉ុន្មានឆ្នាំ ប៉ុន្មានខែ ប៉ុន្មានរដូវកាលទេ ខ្ញុំតែងតែបារម្ភពីនាង ព្រួយពីនាង នឹកគិតដល់នាងគ្រប់ពេល ហើយក៏មិនដែលធ្វើចង់ធ្វើបាបនាងដែរ… ក្តីសុខរបស់នាងក៏ដូចជាក្តីសុខរបស់ខ្ញុំ… ហើយក្តីសុខមនុស្សគ្រប់គ្នាក៏ដូចជាក្តីសុខរបស់ខ្ញុំដែរ ដូច្នេះខ្ញុំមិនដាច់ចិត្តធ្វើបាបមនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ទេ…!

          ក្រមុំហាក់លេចចេញនូវស្នាមក្រហមព្រឿងៗលោកថ្ពាល់ ៖

          » លោកនិយាយពីអ្វី ?

          » អាចទេ បើសិនជាភពម្នាក់នេះសុំរស់នៅក្បែរព្រះចន្ទផង……!

          » ខ្ញុំព្រងើយកន្តើយនឹងលោកយូរហើយ ហេតុអ្វីក៏លោកនៅតែស្រឡាញ់ខ្ញុំទៀត ?

          » ក្តីស្រឡាញ់មិនចាំបាច់ផ្លាស់ប្តូរទេ បើគ្រាន់តែគេធ្វើព្រងើយកន្តើយ ដរាបណាពាក្យពិតមិនទាន់បានបកស្រាយ ខ្ញុំមិនអាចដកថយទេ…! ឆ្លើយមកថា​ អាចទេបើខ្ញុំសុំរស់ក្បែរម្នាក់ផង… សុំត្រឹមធ្វើជាហ្វេនក៏បានដែរ……!

          ក្រមុំលួចញញឹមកាលបានលឺសម្តីពិតរបស់កំលោះភព នាងទាញដៃចេញពីភពទាំងតប ៖

          » ចុះភពមួយនោះធំប៉ុណ្ណាទៅ ?

          » មិនធំទេ តែក្តីស្រឡាញ់ធំធេងណាស់……

          » តើភពមួយនេះអាចដាក់ព្រះចន្ទមួយបានទេ ?

          » ឲ្យតែព្រះចន្ទហ៊ានចាកចោលមេឃ ភពមួយនេះ មិនខ្លាចនឹងទទួលព្រះចន្ទឡើយ…!

          » ចុះបើចន្ទនិយាយថា ចន្ទព្រមចោលមេឃហើយ ……!

          » នេះបានន័យថា ……???

          » ភពមិនបាច់ទៅរស់នៅក្បែរព្រះចន្ទទេ តែសុំកន្លែងមួយឲ្យចន្ទបានរស់នៅក្នុងភពមួយនេះផង !

          » ចន្ទ……!!!!

          កំលោះឧទានឈ្មោះស្រីទាំងរំភើប ស្ទុះអោបក្រមុំទាំងដើមទ្រូងពោពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ ចង្វាក់បេះដូងលោតញាប់ហាក់ទទួលស្វាគមន៍ស្នេហាថ្មីរវាងកំលោះអ្នកកាសែត និងកញ្ញាសោភាតារាម៉ូតដ៏ល្បី ភពក្រសោបប្រាណស្រីយ៉ាងណែន ៖

          » ចន្ទនិយាយបែបនេះចង់បានន័យថា ម៉េច ?

          » ខ្ញុំនឹងលាឈប់ពីសិល្បៈ លាឈប់ពីការងារឆ្គួតឡប់មួយនេះ … មានតែអ្នកច្រណែន មានអ្នកទើសទាល់ មានតែអ្នកសួរនាំរឿងអត់ប្រយោជន៍…… ខ្ញុំមិនចង់រស់នៅលើវិថីមួយនេះទៀតទេ…!

          » ចុះបើលាឈប់ទាំងពីរបែបនេះ បានអ្នកណាចិញ្ចឹមអ្នកណាទៅ ?

          » មិនដឹងទេ ? លោកជាមនុស្សប្រុស ជាមេគ្រួសារ ត្រូវតែចិញ្ចឹមខ្ញុំហើយ…… !

          » បើអញ្ចឹង មិនបាច់ស្រឡាញ់គ្នាក៏បានដែរ ខំរត់មកតោងតារា ដឹងអីគេលែងធ្វើតារា បានអីស៊ីទៅ ?

          » អត់ក៏អត់…… ! ទៅវិញហើយ…!

          ក្រមុំធ្វើជាងរដើរចេញ កំលោះភពស្ទុះអោបស្រីជាប់ទាំងវាចាចេញនូសម្តីដ៏ផ្អែម ៖

          » ត្រឹមតែកូនក្រមុំម្នាក់នេះ បងមិនឲ្យដាច់ពោះស្លាប់ទេ……! សន្យា……!

          » សន្យាណា៎………!

          » បាទ……! សន្យា……!

          វាចាស្នេហ៍ដ៏ផ្អែមល្អែមជាឡំជាមួយក្លិនថ្ពាល់ដ៏ឈ្ងុយឈ្ងប់ ភពក្រសោបកាយស្រីមិនលែងពីដៃឡើយ ។ សម្លេងរលកទន្លេរបន្លឺឡើងខ្សឹបៗហាក់បីជាកំពុងជូនពរស្នេហ៍ថ្មីមួយនេះ ។ ទីកន្លែងមួយនេះ ហាក់បីដូចជាស្ងាត់បន្តិច ប៉ុន្តែជំនោរនៃរាត្រី​ និងរលកនៃទន្លេរបានជូនពរជ័យសម្រាប់ថ្ងៃអនាគតរបស់ពួកគេរួចទៅហើយ ។ សូមឲ្យរាត្រីដ៏ស្ងប់ស្ងាត់មួយនេះជួយធ្វើជាសាក្សីសម្រាប់គូរស្នេហ៍ដ៏ផ្អែមល្អែមនេះផង ៕

ចប់ដោយបរិបូរណ៍

         

         

          

ផ្ការីកលើមេឃ

ដោយ ៖ ហៀង​ ធារ៉ា ( ប្រឹថពី​)

          បក្សាស្លាបដែកប៊ូអីងខ្នាតមួយកំពុងតែរៀបចំខ្លួនធ្វើការហោះហើរពីបាងកកព្រះរាជាណាចក្រថៃឡ៉ង់ឆ្ពោះទៅកាន់ទីព្រលានយន្តហោះអន្តរជាតិសៀមរាបទីរួមខេត្តសៀមរាប ។ ភ្ញៀវជាតិ ទាំងអន្តរជាតិបានត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ក្នុងការប្រតិបត្តិការហោះហើរ ដោយឡែកបុរសម្នាក់នៅតែចុចទូរស័ព្ទទាំងមិនបានខ្វល់ពីសុវត្តិភាពក្នុងការធ្វើដំណើរនេះឡើយ ។ បុគ្គលិកអាកាសចរណ៍ម្នាក់ដែលនឹងរួមដំណើរលើនោះក៏ដើរទៅប្រាប់នាយកំលោះទាំងវាចាស្រទន់៖

                  » សូមមេត្តាជួយបិទគ្រឿងទូរស័ព្ទអំឡុងពេលធ្វើការហោះហើរ !

                   » អូហ៍សុំទោស !

» សូមមេត្តាបំពាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ការពារសុវត្ថិភាពផងចាស៎ !

» បាទបាន !

» ខណៈពេលយន្តហោះ ហោះឡើង មេត្តាបង្អែកកៅអីឲ្យត្រង់ចាស៎ !

» អូហ៍ បាទ !

» សូមជួយបើកវាំងននបង្អួចផងណា៎ !

» នេះមិនច្រើនពេកទេហ្អេស ?

» មិនច្រើនទេចាស៎ ព្រោះដើម្បីសុវត្តិភាពអ្នកដំណើរគ្រប់រូប !

កំលោះនិយាយក្នុងន័យបែបធុញទ្រាន់ដែលបុគ្គលិកនោះបញ្ជានេះ បញ្ជានោះ ប៉ុន្តែបែរជានាងតបទាំងមិនបាត់សូម្បីតែមួយម៉ាត់ ។ កំលោះបែរមុខមករកនាងទាំងខឹងចងចិញ្ចើមឡើង ប៉ុន្តែបែរជារលាក្រោមស្នាមញញឹមរបស់នាង ។ ក្រសែភ្នែកនរៈត្របាញ់ចំភ័ក្ក្រស្រីឥតព្រិច ដើមទ្រូងដែលខឹងឆេះឆួលបែរជារសាត់បាត់ បន្សល់តែចង្វាក់បេះដូងលោតរន្ធើនពេញទ្រូង ។ ចិញ្ចើមក្រាស់ រោមភ្នែកងរខ្ទើតដូចរាងអន្ធនូ កែវនេត្រាខ្មៅយ៉ង់ កេសាបួងលើកផុតកញ្ចឹងកររឹតតែលើកសម្រស់ស្រី រាងខ្ពស់ស្រឡះអមដោយ​ឯកសណ្ខានបែបបុរាណដ៏ស្រស់សោភាប្រៀបដូចធីតាសួគ៌​ ។​ មាណពសម្លឹងមើលស្រីស្ទើរតែភ្លេចដកដង្ហើម បេះដូងកាន់តែលោតញាប់ឡើងៗ ស្ទើរតែផ្ទុះចេញក្រៅ ។ ក្រសែភ្នែកចម្លែករបស់នាយកំលោះធ្វើឲ្យប្រាណស្រីត្រជាក់ស្រិប ក្រមុំក្រឡេកមួយជុំទើបវាចាឡើង ៖

» អរគុណចាស៎ !

ធីតាដ៏សោភាបណ្តើរកាយដ៏ស្រស់ចាកចេញពីក្រសែភ្នែកនាយកំលោះទាំងអៀន នរៈភ្លឹកសម្លឹងទាំងមិនចាប់អារម្មណ៍ថា នាងបានដើរចេញទៅឡើយរហូតភ្ញៀវអង្គុយជិតកេះប្រាប់ទើបភ្ញាក់ព្រើតហើយឧទានសួរ ៖

» មានអ្វីបាទ ?

» លោកចង់សម្លឹងដល់ណាទៀត ?​ នាងទៅបាត់ហើយ !

» អូហ៍បាទ !

កំលោះឆ្លើយទាំងគេចមុខចេញ ព្រោះតែខ្មាសនឹងស្រីម្នាក់ដែលអង្គុយកៅអីជាប់នាយ ។ គេទាញសៀវភៅពីថតកៅអីមកអានដើម្បីបន្លប់ភាពអៀនខ្មាសចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់ខ្លួន ។ យន្តហោះចាប់ផ្តើមបញ្ឆេះម៉ាស៊ីនហោះឡើង បុគ្គលិកអាកាសចរណ៍បានណែនាំអំពីការការពារសុវត្ថិភាពក្នុងការហោះហើរដល់ភ្ញៀវទាំងអស់ដែលកំពុងធ្វើដំណើរ ។ កំលោះអើតករមើលកាលបានលឺសម្លេងជាមនុស្សស្រីដែលណែនាំ ប៉ុន្តែគួរឲ្យសោកស្តាយ ព្រោះមិនមែនជាវត្តមានរបស់នាងទេពធីតាដែលកំលោះបានជាប់ចិត្តប្រទះភ្នែកឡើយ បែរជាក្រឡេកមកវិញជាប់ក្រសែភ្នែកស្រីម្នាក់ដែលអង្គុយជាប់សម្លឹងមកនាយទាំងទឹកមុខងឿងឆ្ងល់ទៅវិញ ។ គេទាញវែនតាខ្មៅមកពាក់បបាំងភាពអាម៉ាសរហូតយន្តហោះឡើងបានខ្ពស់ទើបផ្តេកកៅអីគេងលក់បាត់ ។ ដំណើរនៃការហោះហើរដ៏ខ្លី ទីបំផុតក៏បានមកដល់គោលដៅដោយសុវត្ថិភាព យន្តដែកចុះចតមួយសន្ទុះ ជណ្តើរយន្តក៏ទម្លាក់ចុះ ភ្ញៀវជាច្រើនបានតម្រង់គ្នាចុះជាមួយការថ្លែងអំណរគុណដ៏កក់ក្តៅពីបុគ្គលិកអាកាសចរណ៍ ។ ចំណែកកំលោះយើងស្ទើរតែបោះជំហានមិនទៅមុខ ព្រោះតែស្នាមញញឹមរបស់នាងទេពធីតាដែលឈរសំពះអរគុណមុខច្រកចេញ ។ នាយជាភ្ញៀវចុងក្រោយបង្អស់ព្រោះភ្ញៀវដទៃចេញអស់គ្មានសល់ ។ សម្លេងគ្រហឹមរបស់មិត្តរួមការងារនាងទេពធីតាបានដាស់ស្មារតីកំលោះឡើងទាំងសោកស្តាយ ហើយក៏បោះជំហានដើរចេញទាំងមិនដាច់ចិត្ត ។ ពេលភ្ញៀវចុះអស់ ក្រមុំទាំងពីរក៏រៀបចំបញ្ចប់ការងារដូចទម្លាប់ ស្រាប់តែនាងទេពធីតាលាន់មាត់ស្រែក ៖

» លោក លោក ! លោកធ្លាប់កាបូបហើយ !

ក្រមុំដើរទៅរើសកាបូបលុយតូចមួយពីផ្លូវដើរលើយន្តហោះ ហើយស្រែកហើយរកម្ចាស់ ប៉ុន្តែមិនមានវត្តមានភ្ញៀវណាម្នាក់នៅទីនោះទៀតឡើយ ។

» ថីហ្នឹងលីន ?

» ខ្ញុំឃើញកាបូបភ្ញៀវជ្រើស តែភ្ញៀវចេញទៅអស់ហើយ !

» សំណាងណាស់ឯង !

» តែខ្ញុំមិនចង់បានរបស់គេទេ !​ ផ្ញើការងារបន្តិចផងណា៎ល័ក្ខ ! បន្តិចទៀតខ្ញុំមកវិញ !

» ឯងចង់ទៅណា ?

» ខ្ញុំយកទៅឲ្យភ្ញៀវវិញ ក្រែងលរគេកំពុងតែរកក៏មិនដឹង ? ផ្ញើផងណា៎ !

» អើ !

ទោះស្រីព្យាយាមរត់ទៅរកម្ចាស់កាបូបក៏មិនជួប ព្រោះភ្ញៀវដែលចុះមុននេះបានបំពេញបែបឆ្លងប្រទេសរួចរាល់ហើយចាកចេញអស់បាត់ទៅហើយ ។ ស្រីដើរត្រឡប់ទៅវិញទាំងកាន់កាបូបលុយនោះជាប់ដៃទាំងដកដង្ហើមញាប់ស្អេក ។ ល័ក្ខជាមិត្តអូសវ៉ាលីទាំងដៃសងខាងដើរមករកលីន ​៖

» យ៉ាងម៉េចហើយលីន ?

» មិនជួបទេ ! គិតយ៉ាងម៉េចទៅល័ក្ខ ?

» សាកបើកកាបូបមើលទៅ ក្រែងមានអ្វីខ្លះអាចទាក់ទងគេបាន !

» អើ មែនហើយ ! ហេតុអ្វីខ្ញុំនឹកមិនឃើញ ? តែ វាមិនសមទេដឹងល័ក្ខ ?

» នេះនៅគិតរឿងសុជីវធម៌ដល់ណាទៀត ? មិនមែនគេភ្លេចទេ​ តែគេជ្រុសណា៎ គេអាចនឹង

សប្បាយចិត្តជាងបើអាចទទួលកាបូបនេះវិញ ! ឆាប់បើកមើលទៅ !

លីនហាក់អេះអុញ តែពេលមិត្តនិយាយបែបនេះ នាងក៏ដាច់ចិត្តបើកកាបូបឆែកមើល ដៃស្រីញ័រទទ្រើត សូម្បីតែមិត្តរបស់នាងដែលមិនបានកាន់ក៏ញ័រ ព្រោះតែឃើញលុយដូល្លាជាច្រើនរួមមានទាំងកាតធនាគារច្រើនស្អេកស្អះនៅក្នុងកាបូប ។ លីនវែកមើលគៀនកាតក៏ប្រទះកាតមួយ ស្រីទាញចេញមកមើលដែលមានទាំងឈ្មោះ តែភ្លាមនោះស្រីក៏ភ្ញាក់ក្នុងចិត្ត ព្រោះមានរូបថតបុរសម្នាក់ដែលតាមសម្លឹងមើលនាងមិនដាក់ភ្នែកកាលពីលើយន្តហោះជាប់ជាមួយនឹងកាតនាមប័ណ្ឌនោះ ។

» យ៉ាងម៉េចហើយលីន ? មានដែរទេ ?

ព្រោះតែមិនចង់ឲ្យមិត្តដឹងរឿង លីនក៏វាចាតបយ៉ាងលឿនទាំងលាក់រូបថតនោះ ​៖

» ឃើញហើយ ! ចាំខ្ញុំទាក់ទងទៅគេណា៎ !

» អញ្ចឹងខ្ញុំទៅមុនហើយណា៎ ! ជាប់ណាត់ជាមួយមនុស្សសំខាន់ !

» អូឃេ សុំឲ្យផ្អែមល្អែមណា៎ !

ល័ក្ខញញឹមដាក់មិត្តហើយក៏លើកដៃលាជាសញ្ញាមុនចាកចេញទៅ ។ លីនលើកនាមប័ណមកមើល មួយសន្ទុះក្រោយទើបទាញទូរស័ព្ទទាក់ទងទៅម្ចាស់កាបូប ។ សម្លេងទូរស័ព្ទរោទ៍មិនបានប៉ុន្មានផង ខ្សែម្ខាងទៀតក៏លើកយ៉ាងលឿន ៖

» ហេឡូ !

» ហេឡូ ! នេះគឺលោកវង្សមែនទេ ?

» បាទគឺខ្ញុំ ! មានការអ្វីដែរបាទ ?

» ខ្ញុំជាបុគ្គលិកអាកាសចរណ៍ដែលលោកបានធ្វើដំណើរជាមួយមុននេះបន្តិច ! ខ្ញុំបានរើសបាន

កាបូបលុយរបស់លោកនៅលើយន្តហោះរបស់យើង ហើយខ្ញុំក៏បានព្យាយាមតាមរកលោកដូចគ្នា ប៉ុន្តែមិនបានជួបទើបហ៊ានបើកហើយជួបនាមប័ណនេះ !

» អើ ចាំបន្តិចណា៎ ! ខ្ញុំឆែកមើលសិន !

សម្លេងម្ខាងរបស់នាយវង្សបានស្ងាត់បន្តិចក៏បន្លឺម្តងទៀត ​៖

» មែនហើយ ! ខ្ញុំបានបាត់កាបូបនោះពិតមែន ! ពេលនេះអ្នកនាងនៅទីណា ?

» ខ្ញុំកំពុងចេញពីព្រលានយន្តហោះត្រឡប់ទៅផ្ទះ តែបើលោកត្រឡប់មកយកវិញ ខ្ញុំនឹងរងចាំ !

» ពេលនេះខ្ញុំបានមកដល់ក្រុងហើយ ! ចុះអ្នកនាងចូលមកក្នុងក្រុងដែរទេ ?

» គឺ………………

» ថាបើអ្នកនាងរវល់ ខ្ញុំត្រឡប់ទៅទីនោះម្តងទៀតក៏បាន !

» អើ មិនអីទេ ! ខ្ញុំចូលក្រុងដូចគ្នា អញ្ចឹងលោកចាំខ្ញុំនៅហាងកាហ្វេមាត់ស្ទឹងទៅ ខ្ញុំនឹងយកទៅឲ្យ

លោកនៅទីនោះ !

» បាទបាន !​

កំលោះចង់និយាយអ្វីម៉្យាងបន្ត ប៉ុន្តែត្រូវបានលីនផ្តាច់ប្រព័ន្ធបាត់ទៅហើយ ។ ក្រមុំលើកាបូបមើល

ទាំងដង្ហើមធំ ហើយអូសវ៉ាលីចេញទៅរកនាយវង្សតាមការណាត់ ។

មកដល់ហាងកាហ្វេមាត់ស្ទឹងសៀមរាប តែបែរជាមិនឃើញវត្តមានកំលោះវង្សនៅទីនោះឡើយ ក្រមុំអង្គុយចាំមួយសន្ទុះក៏នៅតែមិនទាន់ឃើញគេមកដល់ ។ ស្រីចាប់ផ្តើមចងចិញ្ចើមឡើង ក្នុងចិត្តឆេះឆួលព្រោះតែត្រូវមករងចាំនាយវង្ស ។ ស្រីក្រឡេកម្តងទៀតក៏ប្រទះម៉ូតូមួយមកចតពីមកហាង កំលោះក្រមុំមួយគូរស្និទ្ធស្នាលគ្នាយ៉ាងផ្អែមល្អែម ។ ចតម៉ូតូរួច កំលោះម្នាក់ក៏ដើរចូលហាងទាំងមិនបានឃើញលីន ស្រីស្ទុះទៅឈរពាំងពីមុខគេទាំងចាប់ដៃជាប់ ៖

» ភា ! ស្រីម្នាក់នោះជាអ្នកណា ?

ការពិរកំលោះភាជាសង្សាររបស់លីន ។ ពួកគេស្រឡាញ់គ្នាមកយូរឆ្នាំហើយ ប៉ុន្តែមួយរយះក្រោយ

ពួកគេមិនសូវចុះសម្រុងគ្នាឡើយ កំលោះជាសង្សារតែងតែបដិសេធរាល់ការណាត់របស់លីន ហើយមិនសូវបង្ហាញមុខជួបគ្នាដូចមុន ។  កំលោះសម្លឹងមុខស្រីបង្កប់ដោយទឹកមុខធុញថប់ គេប្រឡេះដៃស្រីចេញទាំងវាចា ៖

» មិនមែនជារឿងរបស់អូនទេ !

» ប៉ុន្តែខ្ញុំជាសង្សារបងណា៎ !

» ប៉ុន្តែអូនមិនមែនម៉ែរបស់បងទេ !

» ហេតុអ្វីបងនិយាយអញ្ចឹង ? នេះហ្អេសជាហេតុផលដែលបងប្រាប់ថា បងរវល់ ! បងរវល់នៅ

ជាមួយគេមែនទេ ? ប្រាប់មក ហេតុអ្វីបងធ្វើអញ្ចឹង ?

          បុគ្គលិកក្នុងហាងសម្លឹងមើលមកគេទាំងពីរគ្រប់គ្នា រួមទាំងភ្ញៀវម្នាក់នៅទីនោះផងដែរ ។ សំណួរចាក់ដោតទាំងប៉ុន្មានធ្វើឲ្យសង្សារនាងកាន់តែមួម៉ៅ កំលោះទាញកាតនាមប័ណដែលស្រីកាន់មកមើលទាំងវាចាសួរ ៖

» សង្សារប្រុសថ្មីហ្អ៎ ?

» គេមិនទាក់ទងទេ !

» មានអីសង្ហារតើ ! ម៉េចមិនទៅរកគេទៅ ? នៅធ្វើអី ?

ស្រីសើចញឹមៗទាំងលាក់ភាពឈឺចាប់ហើយពោល ៖

» ចង់បែក ហេតុអ្វីរករឿងកុហកច្រើនម្លេះ ?

» អើ ចង់បែក ! យ៉ាងម៉េច ? ធុញណាស់វ៉ើយ !

បញ្ចប់សម្តី ភាជាសង្សារច្រានស្រីមួយទំហឹងទៅលើឥដ្ឋហើយក៏ដើរចេញទៅវិញ ។ បុគ្គលិកក្នុង

ហាងក៏ស្ទុះចូលមកជួយលើស្រីទៅអង្គុយទាំងទឹកភ្នែកស្រីហូររហាម ។ ភាពឈឺចាប់អាចលាក់បាន

ក្នុងចិត្ត ប៉ុន្តែទឹកភ្នែកមិនអាចលាក់កែវភ្នែករហូតទេ ។ ភាពហត់នឿយ ភាពសោះកក្រោះ ភាពឯកា ភាពខ្លោចផ្សាកំពុងតែតាមលងបន្លាចចិត្តស្រី ។ ធីតាមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅពីឈ្ងោកមុខទួញសោកសម្រក់ទឹកភ្នែកដែលឈឺផ្សា ។ ស្រមោលកូនកន្សែងតូចមួយក៏លេចពីមុខស្រីទាំងវាចាស្រទន់ ៖​

» ជូតទឺកភ្នែកសិនទៅ !

ស្រីស្រដីអ្វីមិនចេញឡើយ ក្រៅពីទទួលយកកូនកន្សែងមកជូតទឹកភ្នែកទើបហុចទៅឲ្យម្ចាស់កន្សែង

វិញពោលទាំងអួលដើមករ ៖

» អរគុណ !

» ខ្ញុំមិនយកវិញទេ ព្រោះកន្សែងនេះប្រឡាក់ទឹកភ្នែកហើយ !

វង្សដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះទល់មុខស្រី ៖

» ព្រោះតែខ្ញុំមែនទេ ទើបសង្សារសុំបែក ?

ស្រីព្យាយាមលាក់ទឹកភ្នែកពីក្រសែភ្នែករបស់នាយវង្ស ​​​​​​​​៖

» មិនទាក់ទងនឹងលោកទេ ! នេះកាបូបលុយលោក !

ស្រីស្រស់ទាញកាបូបមកដាក់លើតុមុខវង្សរួចក៏ងើបបម្រុងដើរចេញ ប៉ុន្តែវង្សចាប់ដៃស្រីជាប់ ៖

» កំដរខ្ញុំញ៉ាំបាយល្ងាចបានទេ ?​ចាត់ទុកថាជាឱកាសអរគុណដែលនាងយកកាបូបមកឲ្យខ្ញុំវិញ !

» ខ្ញុំមិនទំនេរទេ !

» តែម្តងទេ ! ចាំខ្ញុំជូននាងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ !​

លីនគ្មានអារម្មណ៍នឹងបដិសេធតវ៉ាអ្វីទាំងអស់ នាងដើរចេញទៅទាំងមិនវាចាអ្វីមួយម៉ាត់ឡើយ ។

ការអញ្ជើញរបស់វង្សចំពោះការញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចទទួលបរាជ័យទាំងភាពអាម៉ាសចំពោះមុខបុក្គលិកក្នុងហាង និងភ្ញៀវដទៃទៀត ។ កំលោះស្ទើរតែខ្ទប់មុខដើរចេញពីហាងកាហ្វេ ។

          បន្ទាប់ពីបែកគ្នាមិនបានប៉ុន្មានថ្ងៃផង លីនទទួលបានបាច់ផ្កាដល់កន្លែងធ្វើការរាល់ថ្ងៃ ។ ល័ក្ខតែងតែលួចមើលទឹកមុខមិត្តទាំងមិនហ៊ានវាចាស្រដីអ្វីច្រើនឡើយក្រៅពីភាសាការងារ ។ គ្រប់បាច់ផ្កាតែងតែមានពាក្យលើកកម្លាំងចិត្តជាមួយរូបភាពថ្លុកកំប្លែងដើម្បីធ្វើឲ្យនាងញញឹម ប៉ុន្តែមិនដែលមានថ្ងៃណាមួយនាងញញឹមឲ្យមិត្តរួមការងារបានឃើញថា នាងមានក្តីសុខនោះទេ​ ។​ នាងក៏មិនដែលយកបាច់ផ្កានោះមិនអោប រឺថើបម្តងឡើយ ស្រីតែងតែយកវាទៅចោលក្នុងធុងសម្រាមរាល់ថ្ងៃ ។

ថ្ងៃមួយ នាងដើរក្នុងផ្សាររាត្រី ស្រាប់តែកំលោះវង្សរំលេចវត្តមានឈរកាន់បាច់ផ្កាពីមុខនាង ។ ក្រមុំសម្លឹងមុខមាណពទាំងមិនបញ្ចេញស្នាមញញឹម រឺភាពភ្ញាក់ផ្អើលអ្វីឡើយ​ តែស្រីបែរជាដើរបកក្រោយ ។ វង្សស្រែកសួរស្រីកណ្តាលចំណោមមនុស្សជាច្រើន ហាក់មិនខ្មាសនឹងកែវភ្នែករាប់ពាន់នោះឡើយ ។

» ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិនអាចប្រៀបនឹងសង្សារចាស់នាង តែហេតុអ្វីមិនផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្ញុំ ?

លីនបញ្ឈប់ដំណើរ រួចងាកមុខរកកំលោះ ៖

» លោកមិនអាចប្រៀបនឹងគេទេ ព្រោះលោកមិនមែនជាគេ ! ឈប់ផ្ញើបាច់ផ្កាទាំងនោះទៅឲ្យខ្ញុំ

ទៀត ព្រោះខ្ញុំជាមនុស្សមិនចូលចិត្តផ្កាកូលាបទេ ហើយឈប់ចំណាយពេលវេលាជាមួយខ្ញុំទៅ !

» លីន !

ពោលចប់ លីនដើរចេញទៅទាំងមិនខ្វល់ថា វង្សមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាឡើយ ។ មនុស្សជាច្រើន

ឈរទ្រឹង បោះនេត្រាតាមសម្លឹងលីនដើរចេញទាំងទឹកមុខងឿងឆ្ងល់ ក្រមុំខ្លះលួចខ្សឹបខ្សៀវវាចារួចសម្លឹងមើលមកវង្សទាំងកែវភ្នែកស្រទន់ ។ វង្សផ្កាប់បាច់ផ្កាចុះក្រោមទាំងអស់សង្ឃឹម ក្នុងចិត្តប្រៀបដូចជាមានដំថ្មធំៗសង្កត់ស្ទើរតែដកដង្ហើមមិនរួច ។ ព្រោះតែស្នេហា វង្សមិនបានខ្មាសនឹងបង្ហាញវត្តមានតាមសុំស្រឡាញ់ក្រមុំអាកាសចរណ៍ម្នាក់នេះឡើយ មិនថាត្រូវគេបដិសេធទាំងអាម៉ាសក្នុងចំណោមហ្វូងមនុស្សច្រើនយ៉ាងណាក៏ចិត្តនាយក៏តែមិនរាថយឡើយ ។

          រាត្រីមួយដ៏ស្ងាត់ជ្រងំអមដោយពន្លឺនៃដួងចន្ទ្រាបំភ្លឺផែនដីដ៏ស្រទន់ ទោះបីរយពាន់នៃពន្លឺចង្គៀងរាត្រីក៏មិនអាចប្រៀបនឹងពន្លឺដួងខែដ៏តូចមួយនេះឡើយ ។ តាមដងវិថីហាក់បីដូចជាស្ងាត់បន្តិច ប៉ុន្តែលីននៅតែបង្ហាញវត្តមានលើដងវិថីមួយតែឯងជាមួយភាពស្រងេះស្រងោច ។ ស្រីហាក់បណ្តែតអារម្មណ៍តាមបទភ្លេងដែលបង្ហើរតាមខ្សែកាសតូចជាប់ត្រចៀកហាក់គ្មានញញើតជាមួយភាពស្ងាត់ជ្រងំនៃរាត្រីងងឹតនេះឡើយ ។ ខ្យល់ចាប់ធ្លាក់បន្តិចម្តងៗជាមួយសន្សើមរាត្រី លីនទាញអាវក្រៅបិទប្រាណហើយអោបដៃជាប់ដើមទ្រូង បន្តិចក្រោយកាសជាប់ត្រចៀកក៏របេះចេញ សម្លេងមួយក៏បានបន្លឺក្បែរប្រាណស្រី ៖

          » ហ្អេ៎…… ដើរម្នាក់ឯងមិនខ្លាចទេអី ?

          មនុស្សប្រុសពីរបីនាក់ឈរព័ទ្ធជុំវិញស្រីទាំងកែវភ្នែកគួរឲ្យញញើត ។ សក់វែង មានទាំងក្រវិលជាប់ត្រចៀកម្ខាងម្នាក់ ដៃកាន់បារីបង្ហុយផ្សែងទ្រលោម ។ លីនហាក់មិនរវល់នឹងសម្តីមនុស្សប្រុសទាំងនោឡើយ ស្រីទាញកាសញាត់ត្រចៀកវិញ ស្រាប់តែពួកវាទាញចេញម្តងទៀត ៖

          » មិននិយាយរកបងខ្លះទេហ្អេស ?

          » ខ្ញុំជាប់សាច់ឈាមអ្វីជាមួយពួកឯង ? ហេតុអ្វីចាំបាច់រាក់ទាក់ ?

          » រាក់ទាក់បន្តិចទៅក្រែងមានរបស់ពិសេសឲ្យ !

          សម្តីដ៏គួរឲ្យខ្ពើមរបស់ពួកគេធ្វើឲ្យលីនមិនចង់តបឡើយ ។ ស្រីដើរបង្ហួសហើយក៏ទាញកាសដាក់ត្រចៀកម្តងទៀត ស្រាប់តែពួកវាស្ទុះទៅពាំងពីមុខ ហើយបង្ហុយផ្សែងបារីដាក់មុខនាង ។ ស្រីចាប់ផ្តើមក្រពុលមុខខ្លាំង ធីតាដោះកាសចេញពីត្រចៀកទាំងពីររួចវាចាសួរ ៖

          » ពួកឯងត្រូវអី ?

          » យេហេ ……! ចុះអូនមានអ្វីឲ្យបង ?

          » បើចង់បានលុយ ខ្ញុំគ្មានទេ ! បើចង់បានទូរស័ព្ទនេះក៏យកទៅ !

          មាណវីដកទូរស័ព្ទពីហោប៉ាវខោខោប៊យរួចហុចទៅឲ្យពួកគេ ប៉ុន្តែពួកវាមិនទទួល បែរជាមកចាប់ដៃស្រីទាំងពោលលេបខាយ ៖

          » ទូរស័ព្ទនេះលក់បានប៉ុន្មានទៅ ? បងចង់ឲ្យអូននៅកំដរបងយប់នេះ បានទេ ?

          » ឆាប់លែងដៃមនុស្សស្រីទៅ !

          » អាណាវ៉ី ?

          វាមិនខុសពីរឿងកុនស្នេហាដទៃទេដែលតែងតែមានទេវបុត្រជិះសេះសរមកជួយតួឯងស្រី វត្តមានដ៏អង់អាចក្លាហានរបស់វង្សបានធ្វើជនប្រមឹកទាំងនោះបោះភ្នែកសម្លឹងមើលមកគេគ្រប់គ្នា ។

          » យើងប្រាប់ឲ្យឯងលែងដៃមនុស្សស្រីទៅ ?

          » ហាស ហាស …… ឯងជាអ្នកណា ?​ មានសិទ្ធអីមកបញ្ជាយើង ? ពួកឯងចាត់ការទៅ !

          អាម្នាក់ដែលចាប់ដៃលីនបញ្ជាឲ្យគ្នាវាពីរនាក់ទៀតចាត់ការទៅលើវង្ស កំលោះហាក់ដូចជាមានស្មារតីខ្ពស់ ស្ទុះចូលមកទាំងមិនញញើតនឹងជនពាលទាំងនោះ ។

          » យើងនឹងឲ្យពួកឯងដឹងថា លទ្ធផលធ្វើបាបមនុស្សស្រីទន់ខ្សោយបែបណា ? ឆាប់ចូលមក !

          ជនពាលទាំងពីរ កាលបានឃើញភាពមិនញញើតរបស់វង្សធ្វើឲ្យពួកគេរអាចិត្តហាក់អេះអុញមិនហ៊ានចូល វង្សហក់ស្ទុះចូលមកវាយគេមុន ស្រាប់តែរអិលជើងអស់ជំហរដួលទៅលើដីទាំងអាម៉ាស ។

ឃើញសភាពការណ៍ល្អ ជនពាលចូលទៅចាប់គ្រៀកដៃនាយវង្សជាប់ ប្រលះពីរបីដៃបែកមាត់ហូរឈាមរាវ ។

          » អូហូ………!​ ស្មានតែខ្លាំង មិនដល់មួយទឹកបែកមាត់ទៅហើយ !

          » ពួកឯងឆាប់លែងនាងទៅ ! ពួកឯងចង់ធ្វើបាប ធ្វើបាបតែយើងបានហើយ !

          ទោះបីត្រូវបែកមាត់ហូរឈាម វង្សក៏នៅតែបារម្ភពីលីន គេព្យាយាមនិយាយអង្វរជនពាលទាំងនោះឲ្យដោះលែងស្រី ប៉ុន្តែមានតែសំណើចចេញពីជនទាំងនោះ ព្រោះគេមានប្រៀបជាង ។ ពួកវាទាញដៃស្រីមកផ្អឹបជាប់ដើមទ្រូងទាំងវាចាចំអកទៅកំលោះវង្ស ៖

          » សុំទោសវ៉ើយ ! យើងមិនចូលចិត្តប្រុសៗទេ ! យើងចូលចិត្តស្រីៗ !

          » យើងក៏មិនចូលចិត្តមនុស្សប្រុសមុខមាត់ដូចពួកឯងដែរ !

          លីនបញ្ចេញវាចាចំអក ភ្លាមនោះស្រាប់តែស្រីបង្វិលខ្លួនយ៉ាងលឿនដូចកុនប្រយុទ្ធ ដៃដែលជនពាលចាប់នាងបែរជាត្រូវនាងគ្រៀកជាប់វិញម្តងទាំងស្រែកឡើងរន្ធើន ៖

          » អូយ………!

          ធីតាទាត់ជើងក្រោយអាម្នាក់នោះឲ្យលុតចុះ ហើយយកដៃទៅច្របាច់ចំបំពងករគេ ៖

          » ដោះលែងគេទៅ !

          ជនពីរនាក់ដែលកំពុងគ្រៀកវង្សស្រាប់តែស្រឡាំងកាំងភាំងនឹងភាពក្លាហានរបស់លីន ស្រីស្រែកគម្រាមម្តងទៀត ៖

          » យើងប្រាប់ថា ឲ្យដោះលែងគេ រឺចង់ឃើញអាម្នាក់នេះដាច់ខ្យល់ងាប់នឹងមុខ ?     

          » ដោះលែងវាទៅ !

          អាមេក្លោងស្រែកបញ្ជាទាំងស្លន់ស្លោ កូនចៅវាក៏ប្រញាប់ចេញឆ្ងាយពីវង្សបន្តិច លីនក៏ធាត់មួយទំហឹងជើងធ្វើឲ្យមេក្លោងវាដួលទៅលើដីច្រងាប់ច្រងិល ។ វង្សងើបដើរចូលមករកលីនទាំងដៃខ្ទប់ឈាម មាណវីស្ទុះទាញកំណាត់ឈើមួយពីក្បែរនោះមកកាន់យ៉ាងអង់អាច ។ គ្រាន់តែឃើញស្រីកាន់កំណាត់ឈើនឹងដៃ ពួកវាប្រញាប់ស្ទុះទៅលើកមេក្លោងវារត់គេចបាត់ស្រមោលអស់ ។

          ក្រឡេកមកមើលភាពស្រឡាំងកាំងរបស់វង្សវិញ នាយឈរសម្លឹងស្រីមិនដាក់ភ្នែក មិននឹកស្មានថា ស្រីដែលគេធ្លាប់តែឃើញពីភាពស្រគត់ស្រគំបែរជាក្លាហានជាងមនុស្សប្រុសទៅទៀត ។ ក្រមុំចោលកំណាត់ឈើទៅម្ខាងទើបក្រឡេកមករកកំលោះវង្សទាំងវាចា ៖

          » លោកយ៉ាងម៉េចហើយ ?

          កំលោះក្រវីក្បាលតបវាចាទាំងមិនទាន់បាត់ស្រឡាំងកាំង ៖

          » ខ្ញុំមិនអីទេ !          

          » ឈាមហូរពេញមាត់ហើយនៅមិនអីទៀត ?

          ចប់សម្តី ស្រីស្រស់ក៏ទាញកន្សែងពីហោប៉ាវមកហុចឲ្យវង្ស នោះគឺជាកន្សែងដែលវង្សធ្លាប់ឲ្យនាងជូតទឹកភ្នែកកាលពីថ្ងៃមុន ៖

          » ជូតឈាមសិនទៅ !

          កំលោះទទួលកន្សែងទាំងលួចមើលមុខស្រីទាំងអាម៉ាស ។ មាណវីដើរទៅអង្គុយលើបង់អែបមាត់ស្ទឹង ៖

          » នាយតាមខ្ញុំមកធ្វើអី ?

          » គឺ… គឺខ្ញុំបារម្ភពីនាងហ្នឹងណា៎ !

          » ចុះពេលនេះ ខ្ញុំមានកើតអីដែរទេ ?

          នរៈដើរទៅអង្គុយទន្ទឹមស្រីទាំងក្រវីក្បាលតបបណ្តើរ ដៃជូតឈាមដែលហូរពីមាត់បណ្តើរ មុខឈ្ងោកចុះ ព្រោះអាម៉ាសនឹងភាពក្លាហានដ៏បរាជ័យរបស់ខ្លួនមុននេះ ។  

          » បើមិនចេះស្រឡាញ់ខ្លួនឯងផង ស្រឡាញ់គេបានយ៉ាងម៉េចទៅ ?

          ស្រីស្រស់លូកដៃទៅទាញកន្សែងពីដៃកំលោះ ម្រាមដៃដ៏ស្រឡូនរបស់ស្រីចាប់ចំម្រាមដៃវង្សពេញៗ ធ្វើឲ្យបេះដូងនាយកំលោះចាប់ផ្តើមលោតរន្ធើនពេញទ្រូង កែវភ្នែកតាមសម្លឹងកាយវិកាស្រីទាំងក្នាញ់ ។ ក្រមុំបត់កន្សែងដែលប្រឡាក់ទៅម្ខាង ហើយប្តូរម្ខាងទៀតដែលមិនទាន់ប្រឡាក់មកជូតឈាមឲ្យវង្សទាំងស្រដី ៖

          » ខ្លួនឯងមិនពូកែទេ តែទាំងខ្លួនធ្វើអ្នកក្លាហាន ! លទ្ធផលចុងក្រោយយ៉ាងម៉េចដែរ ?

          មាណវីស្តីទាំងមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងកែវភ្នែកដ៏មុតស្រួចរបស់វង្សឡើយ កំលោះសម្លឹងមកវង់ភ័ក្ក្រស្រីស្ទើរតែចង់លេបទៅហើយ ដៃនាយត្រជាក់ស្រិប ដងខ្លួនរឹងស្តូករកកម្រើកមិនបាន ។ ជូតអស់ឈាម ក្រមុំងើយមុខឡើងប្រទះកែវភ្នែកដ៏មុតស្រួចរបស់វង្ស កែវភ្នែកទាំងពីរត្របាញ់រកគ្នាដូចស្រមោលរន្ទះ កន្សែងនឹងដៃដែលផ្តិតជាប់មាត់វង្សក៏ធ្លាក់ចុះពីដៃស្រីទាំងមិនដឹងខ្លួន ។ លីនដឹងថា វង្សលួចមើលនាង ស្រីក៏ងើបគេចចេញពីក្រសែភ្នែកនោះ ស្រីរកនិយាយអ្វីម៉្យាងដើម្បីបន្លប់ចិត្តដែលកំពុងកម្រើកក្រោមក្រសែភ្នែករបស់នាងវង្ស ប៉ុន្តែបែរជានិយាយមិនចេញ ។ ស្រីក៏វាចាលាដើម្បីគេចចេញតែម្តង ៖

          » បើអស់អីហើយ ខ្ញុំទៅផ្ទះមុនហើយណា៎ !        

          » ឈប់សិនលីន ! ឲ្យខ្ញុំជូនទៅផ្ទះទៅណា៎ !

          » មិនអីទេ ! ខ្ញុំអាចការពារខ្លួនឯងបាន !

          » ចុះបានអ្នកណាការពារខ្ញុំ ?

          កំលោះនិយាយបែបលេងសើចធ្វើឲ្យស្រីស្រស់ញញឹម ស្នាមញញឹមកាន់តែស្រស់ រឹតតែធ្វើឲ្យដួងចិត្តរបស់គេញាប់ញ័រលើសដើម ។

          »  ខ្ញុំមិនមែនជាអង្គរក្សរបស់លោកទេ !

          » អញ្ចឹងឲ្យខ្ញុំធ្វើជាអង្គរក្សការពារនាងទៅ !

          » ឆើស… ការពារតែខ្លួនឯងមិនបានផង !

          » យ៉ាងហោចណាស់ក៏បានព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពដែរ !

          លីនគ្រវីក្បាលលួចញញឹមក្នុងចិត្ត រួចក៏ដើរចេញទៅទាំងមិនតបតរអ្វីទៀតឡើយ ។ វង្សញញឹមអោនរើសកន្សែងពីដីមកកាន់ហើយរត់ទៅតាមលីនទាំងសប្បាយចិត្តទោះបីមាត់នៅមានឈាមហូរតិចៗនៅឡើយ ។ ពួកគេបណ្តើរគ្នាក្រោមពន្លឺអំពូលដ៏រ៉ូមេនទិចអែបជាប់មាត់ស្ទឹង ។ ក្រោយមកក៏លឺសម្លេងវង្សសួរលីនជារឿយៗ ៖

          » ហេតុអ្វីលីនចេះក្បាច់ការពារខ្លួនទាំងនេះ ?

          » ខ្ញុំរៀនមុនពេលចូលធ្វើការជាបុគ្គលិកអាកាសចរណ៍ មិនច្រើនទេ គ្រាន់តែអាចការពារខ្លួនបាន !           
           » បើដឹងមុន មិនចូលទៅជួយទេ ឃើញទេ បែកមាត់ឥតអំពើ ! ជួយគេមិនបានហើយ ថែមទាំងលក់មុខទៀត ស្រមៃទៅខ្មាសគេណាស់ !

          » ឲ្យរាង ! លើកក្រោយកុំចេះតែដើរជួយគេពេក ប្រយ័ត្នស្លាប់មុនអាយុទៅ !

          » បើស្លាប់ព្រោះតែបានការពារនាង ខ្ញុំមិនស្តាយទេ !

          » អូហ៍ …… បានហើយ ! កុំបាច់មកផ្អែមល្អែម លែងជឿហើយមនុស្សប្រុស !

          » តែខ្ញុំនិយាយពិតណា៎ !

          » គេពីមុនក៏និយាយបែបនេះដែរ តែគ្មានការពិតអ្វីសូម្បីតែបន្តិច !

          » ខ្ញុំនិយាយពិតមែនណា៎ !​

          » ខ្ញុំដល់ច្រកចូលផ្ទះហើយ លោកប្រញាប់ទៅវិញទៅ ហើយការពារខ្លួនឯងផង ខ្ញុំអត់បានទៅតាមការពារលោកដល់ផ្ទះទេ ! លឺទេអ្នកក្លាហាន ?

          ចប់វាចា លីនក៏ដើរចូលតាមច្រកតូចមួយបាត់ស្រមោលបាត់ វង្សបានព្យាយាមនិយាយពាក្យពិតពីក្នុងចិត្តដើម្បីឲ្យលីនដឹង ប៉ុន្តែនាងបែរជានិយាយបន្លប់ហាក់មិនចង់ស្តាប់ពាក្យទាំងនោះឡើយ ។ វង្សហាក់អស់សង្ឃឹមបន្តិច ប៉ុន្តែប្រែទឹកមុខមកញញឹមឡើងវិញ ពេលស្រមៃទៅដល់រឿងដែលកើតឡើងចំពោះគេមុននេះ ។ ស្នាមញញឹមដ៏ស្រទន់អណ្តែតឡើងចំពោះមុខកំលោះម្តងទៀត ស្រមៃដល់កែវភ្នែកដ៏ស្រទន់ ម្រាមដៃដ៏ស្រឡូន សម្តីដ៏គួរខ្នាញ់ ហាក់កើតឡើងភ្លាមៗម្តងទៀតពេលគេបិទភ្នែកស្រមៃ ។

          បក្សាស្លាបដែកប៊ូអីងខ្នាតមួយកំពុងតែរៀបចំខ្លួនធ្វើការហោះហើរពីទីបាងកកព្រះរាជាណាចក្រថៃឡ៉ង់ឆ្ពោះទៅកាន់ព្រលានយន្តហោះអន្តរជាតិសៀមរាបទីរួមខេត្តសៀមរាបដូចទម្លាប់ ។ ភ្ញៀវជាតិ ទាំងអន្តរជាតិបានត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ក្នុងការប្រតិបត្តិការហោះហើរ ដោយឡែកបុរសម្នាក់នៅតែចុចទូរស័ព្ទទាំងមិនបានខ្វល់ពីសុវត្តិភាពក្នុងការធ្វើដំណើរនេះឡើយ ។ បុគ្គលិកអាកាសចរណ៍ម្នាក់ដែលនឹងរួមដំណើរលើនោះក៏ដើរទៅប្រាប់នាយកំលោះទាំងវាចាស្រទន់៖

»សូមមេត្តាជួយបិទគ្រឿងទូរស័ព្ទអំឡុងពេលធ្វើការហោះហើរ !

» អូហ៍សុំទោស !

» សូមមេត្តាបំពាក់ខ្សែ……………!

ធីតាដ៏សោភាមិនទាន់និយាយចប់ប្រយោគផង កំលោះហាក់បីយល់ពីអ្វីដែលនាងប្រុងនិយាយ

ប្រាប់ គេពាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ ហើយបញ្ឈរកៅអីឲ្យត្រង់ ថែមទាំងទាញវាំងននបង្អួចបើកយ៉ាងស្អាត ។ ក្រមុំស្រស់ហាក់ឆ្ងល់ក្នុងចិត្ត ភ្លាមនោះវង្សក៏ងាកមុខមករកស្រីទាំងញញឹមសួរ ៖

          » ប៉ុណ្នឹងអាចហោះហើរបានរឺនៅបាទ ?

          » នេះលោកទៀតហើយ ?

          កំលោះងក់ក្បាលទាំងមាត់ញញឹមខ្ជឹប ៖

          » លោកជិះយន្តហោះរាល់ថ្ងៃបែបនេះ មិនធុញទេអី ?

          » ឱ្យតែបានហោះហើរជាមួយនាង មិនធុញទេ !

          » មនុស្សស្អីមនុស្សក្រាស់ម្លេះ ?

          ស្រីនិយាយតិចៗតែម្នាក់ឯង ប៉ុន្តែកំលោះនៅតែស្តាប់លឺ នាយបន្ទរ ៖

          » នេះលួចជេរខ្ញុំហ្អេស ? កុំគិតថា ខ្ញុំមិនលឺណា៎ !

          » អត់ទេ !

          » តែខ្ញុំលឺណា៎ !

          » ប្រាប់ហើយថា អត់ទេ !

          » ចុះជេរអ្នកណាថា មុខក្រាស់ ?  

          » មិនដឹងទេ តែបើលោករអៀសខ្លួនក៏យកទៅ !

          ចប់វាចា លីនក៏គេចដើរចេញ ប៉ុន្តែកំលោះចាប់ដៃស្រីក្នុងចំណោមមនុស្សជាច្រើនដែលកំពុងរួមដំណើរលើយន្តហោះជាមួយនរៈ ។ មាណពលើកញ្ចប់ធំមួយហុចឱ្យលីនទាំងពោល ៖

          » ខ្ញុំមានរបស់ផ្ញើឱ្យនាង !

          » ហេតុអ្វីផ្ញើឱ្យខ្ញុំ ? នេះលែងដៃសិនទៅ ! លោកមានសិទ្ធអីមកចាប់ដៃខ្ញុំ​ ?

          កំលោះប្រលែងដៃស្រីយ៉ាងរហ័ស ឯលីនមិននិយាយអ្វីទាំងអស់ ស្រីដើរគេចចេញទៅបាត់ សូម្បីរបស់ផ្ញើដែលវង្សខំទិញផ្ញើក៏ស្រីមិនយកភ្នែកមើល ។

          » លីន …… !

          កំលោះឧទានហៅឈ្មោះស្រីទាំងអស់កម្លាំងចិត្តនឹងអង្វរលន់តួរនាង ។ គ្រប់យ៉ាងដែលកំលោះបានព្យាយាមធ្វើ ព្យាយាមបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែធីតាអាកាសចរណ៍ម្នាក់នេះហាក់មិនមានចិត្តខ្វល់ខ្វាយនិងយកចិត្តទុកដាក់មើលពីទឹកចិត្តកំលោះឡើយ ។ លីនដើរគេចមកជួបល័ក្ខជាមិត្តដែលកំពុងតែឈរសម្លឹងមើលទៅនាយវង្សទាំងទឹកមុខអាណិតអាសូរ ។ ល័ក្ខវាចាសួរលីនទាំងមិនអស់ចិត្ត ៖

          » លីន ! ហេតុអ្វីឯងមិនទទួលកាដូពីគេ ?

          » ឯងចង់បានក៏ទៅយកទៅ ខ្ញុំមិនចង់បានទេ !

          » តែគេទិញឱ្យឯង មិនបានទិញឱ្យខ្ញុំទេ ! បើគេស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយទិញលកាដូនេះឱ្យខ្ញុំ ខ្ញុំប្រាកដជាសប្បាយស្លាប់ជាមិនខាន !

          » មនុស្សប្រុសអ្នកមាន ទិញកាដូគ្រាន់តែធ្វើជាឧបករណ៍ទាក់ចិត្តមនុស្សស្រីល្ងង់ទេប៉ុណ្ណោះទេ ហើយបើរវើរវាយដូចជាឯងអញ្ចេះទៀត ខកប្រាណមិនខានទេ !

          » នេះឯងអគតិលើគេពេកហើយ ! មនុស្សប្រុសមិនដូចគ្នាទាំងអស់ទេ !

          » តែវាក៏មិនខុសគ្នាដែរ ! មនុស្សប្រុសគ្មានម្នាក់ណាស្មោះទេ !

          » ពុទ្ធោអើយលីន ! ឯងនេះអគតិពេកហើយ ! ខ្ញុំស្តាយកាដូនោះសឹងស្លាប់ទៅហើយ !

          » បើស្តាយក៏ដើរទៅសុំគេយកមកឱបមក !

          » លប់ទេឫឯង ? ខ្ញុំមិនឃ្លានដល់ម្ល៉ឹងទេ !

          » ឆាប់ទៅរៀបចំអាហារសម្រន់ឱ្យភ្ញៀវទៅ នៅរវល់តែស្រមៃហ្នឹងហើយ !

          » នេះឯងមិនយកពិតមែនហ្អេស ?

          » ប្រាប់ហើយថា អត់ទេ !

          » តែខ្ញុំស្តាយជំនួសឯងណាស់ !

          » ឈប់ស្តាយជំនួសខ្ញុំទៅ ខ្ញុំមិនចង់បានទេ !

          សម្លេងជជែកគ្នារវាងក្រមុំទាំងពីរចាប់ផ្តើមស្ងាត់ មួយសន្ទុះរទេះរុញផ្ទុកអាហារសម្រន់ពេញប្រៀបក៏បណ្តើរចូលទៅចែកភ្ញៀវដែលកំពុងតែធ្វើដំណើរ ។ មកដល់ជួរកំលោះវង្សអង្គុយ លីនបែរជាគេចមុខមកម្ខាងទុកឱ្យល័ក្ខជាមិត្តជាអ្នកហុចកញ្ចប់អាហារទៅឱ្យនរៈ ។ មាណពតាមសម្លឹងមើលលីនឥតល្ហែរ ទាំងដែរល័ក្ខលួចមើលមុខនាយយ៉ាងណាក៏គេមិនចាប់អារម្មណ៍ ព្រោះតែចិត្តកំពុងតែច្របល់តាមសម្លឹងមុខលីនយ៉ាងភ្លឹក ។ ល័ក្ខលួចដៀងភ្នែកមើលលីនបន្តិចទើបកេះវង្សវាចាខ្សឹប ៗ ៖

          » លោក ! ចង់ផ្ញើរបស់នេះឱ្យលីនដែរទេ ? ផ្ញើតាមខ្ញុំបានណា៎ !

          កំលោះនឹកភ្ញាក់ក្រញ៉ាងក៏ប្រញាប់ទាញកាដូមកហុចឱ្យល័ក្ខទាំងកែវភ្នែកលួចសម្លឹងមើលខ្លាចលីនឃើញ បន្តិចនរៈក៏វាចាតប ៖

          » ខ្ញុំសង្ឃឹមលើអ្នកនាងហើយណា៎ !

          » ទុកចិត្តចុះ ! ខ្ញុំមិនធ្វើឱ្យខកចិត្តទេ !

          » អរគុណណាស់ ! អូហ៍ ខ្ញុំក៏មានសម្រាប់នាងដែរ !

          » សម្រាប់ខ្ញុំហ្អ៎ ?

          » នេះណា៎ ! មិនច្រើនទេ តែទឹកចិត្ត ! តែកុំភ្លេចរបស់នោះ ធ្វើម៉េចផ្ញើឱ្យលីនឱ្យបានណា៎ !

          » ធានាជូន !

          ល័ក្ខប្រមូលកញ្ចប់កាដូទាំងពីរដាក់ក្រោមត្រូលីរួចក៏រុញតាមក្រោមលីនដើរចេញទៅ ហើយបន្តចែកអាហារសម្រន់ដល់ភ្ញៀវដទៃទៀត ។ មួយម៉ោងកន្លងផុតទៅ យន្តតូចមួយនេះក៏បានចុះចតដោយសុវត្ថិភាពនៅអាកាសយាន្តដ្ឋានអន្តរជាតិសៀមរាប ។ វង្សគេចចុះមុនគេយ៉ាងលឿន ចំណែកលីនវិញ មាត់ថា ស្អប់ តែកែវភ្នែកតាមលួចរកមើលកំលោះយើងជានិច្ច ប៉ុន្តែអវត្តមានដែលបាត់ទៅយ៉ាងលឿនធ្វើឱ្យ​នាងនៅមិនសុខ ល័ក្ខលួចមើលមុខលីនបន្តិចក៏ចំអកសួរ ៖

          » នេះកំពុងរកមើលគេមែនទេស្រីមាត់រឺង ?

          លីនប្រញាប់គេចមុខរកលេស ៖

          » អត់មានទេ !        

          » កុហក ! ខ្ញុំឃើញឯងកំពុងសម្លឹងរកគេណា៎ !

          » ប្រាប់ហើយថា អត់មានទេ ! ឯងនេះគិតច្រើនពេកហើយ ! រៀបចំអ៊ីវ៉ាន់ទៅនឹងអាលបានត្រឡប់ទៅផ្ទះ !

          » ច្ចឹងចាំខ្ញុំផងណា៎ ! ខ្ញុំមានរឿងចង់និយាយជាមួយឯង !

          » ជាមួយខ្ញុំ ? រឿងអី ?

          » គង់តែដឹងទេ ! អូឃេ ចាំជួបគ្នាណា៎ !

          អវត្តមានដែលកំលោះគេចចេញទៅមិនបានទៅណាឆ្ងាយទេ ការពិតមាណពបានចេញទៅយកឡានដើម្បីរង់ចាំទទួលលីននៅខាងក្រៅព្រលាន ។ ទោះយ៉ាងណាកំលោះនៅតែមានស្នាមញញឹមលើកទឹចិត្តខ្លួនឯង ទោះជាមិនដែលទទួលបានក្តីសង្ឃឹមពីលីនម្តងណាក៏ដោយ ។ វត្តមានភ្ញៀវជាច្រើនបានចាកចេញជារឿយៗ នៅឡើយតែវត្តមានទេពធីតាដ៏ស្រស់សោភាក្នុងចិត្តរបស់វង្សនៅមិនទាន់ឃើញចេញមកឡើយ ។ នាយនៅតែអង្គុយចាំពីមួយនាទីទៅមួយនាទី ឡើងរហូតដល់ជិតមួយម៉ោងនៅតែមិនឃើញស្រីចេញមកឡើយ ។ កំលោះអោនមុខទ្រោបលើចង្កូតឡានបន្តិចក៏ងើយឡើង ស្រាប់តែប្រទះភ្នែកឃើញលីនឈរចាប់ដៃជាបុរសម្នាក់នៅមុខច្រកចេញដែលមិនឆ្ងាយពីឡានកំលោះប៉ុន្មានទេ។ ម្នាក់នោះគ្មានអ្នកណាឆ្ងាយពីសង្សារចាស់នាងឡើយ ។ ពួកគេចាប់ដៃគ្នា ជាមួយកែវភ្នែកហាក់បង្ហាញក្តីសុខ ស្នាមញញឹមរបស់លីនទៅកាន់បុរសនោះហាក់បញ្ជាក់ថានាងពេញចិត្តនឹងការជួបជុំនេះ ។ ( នេះឫជាហេតុផលដែលលីនមិនព្រមស្រឡាញ់នាយ ? លីននៅតែស្រឡាញ់គេទើបមិនអាចទទួលយកគេបាន ? តើគេត្រឡប់មកជួបជុំគ្នាធ្វើអ្វីទៀត ? បើបែកគ្នាទៅហើយ ហេតុអ្វីមិនបែកឱ្យដាច់ស្រេចតែម្តងទៅ ទៅហើយត្រឡប់មកវិញធ្វើអី ?) កំលោះរអ៊ូក្នុងចិត្តទាំងពើតផ្សារ ជលនេត្រារត់ត្របាញ់គ្នា ព្រោះតែចង់បង្ហូរចុះ ។ មាណពគ្រវាសទឹកភ្នែកដែលបម្រុងហូរធ្លាក់ ហើយក៏បើកឡានគេចចេញទៅ ព្រោះតែរូបភាពទាំងនេះធ្វើឱ្យនាយនៅទ្រាំមើលទៀតមិនបាន ។ វិញ្ញាណស្ទើរតែមិននៅជាប់ខ្លួន ដើមទ្រូងហាក់បីដូចជាមានដុំថ្មធំៗសង្កត់ ចំណែកបេះដូងផ្សារដូចមានអ្នកយកឡាមឆូតបង្ហូរឈាមស្រោចពេញប្រាណ ។ ឡានចេះតែលូនទៅមុខ គោលដៅទៅទីណានៅមិនទាន់ដឹង ទឹកភ្នែកដែលកាន់ឃាត់ កាន់តែស្រក់ចុះ ចង្កូតឡានដាមដោយទឹកភ្នែកកំលោះដ៏រឹងមាំម្នាក់នេះ​។

          មេឃកាន់តែងងឹតបន្តិច ម្ចាស់ខូចចិត្ត ឡានក៏បញ្ជាចូលចតអែបផ្លូវ ៦០ ។ គូថឡានរបើកឡើងអូតូម៉ាទិច កំប៉ុងស្រាបៀរដួលដេកអារ៉ាត់អារាយពេញ វង្សបើកចម្រៀងបន្តិចហើយដើរមកអង្គុយគូថឡានទាំងចិត្តរវើរវាយ ។  នរៈមិនគិតច្រើនទាញកំប៉ុងទីមួយអកយ៉ាងតក់ក្រហល់ ព្រោះតែចិត្តកំពុងតែស្មុគខ្លាំងរហូតដល់ស្រាមួយកំប៉ុងនេះប្រៀបបាននឹងទឹកមួយកែវអញ្ចឹង ។ កំប៉ុងទីមួយអុកចុះដាច់ផឹង បទដ៏ភ្លេងកម្សត់កាន់តែបន្លឺក្បែរត្រចៀក ក្នុងចិត្តកាន់តែជ្រួលច្របល់ អារម្មណ៍ធុញថប់កាន់តែហូរហៀរពេញដើមទ្រូង ទ្រាំមិនបាន កំលោះវង្សក៏គាស់កំប៉ុងទីពីរ បម្រុងអកបន្ត ប៉ុន្តែម្រាមដៃដ៏ស្រលូនមួយបានចាប់កំប៉ុងស្រាជាប់ជាមួយវាចា ៖

          » មកផឹកអញ្ចឹង ហេតុអ្វីមិនហៅខ្ញុំមកផង ?      

          លឺសម្លេងស្រី វង្សងើយមុខទាំងស្រពេចស្រពិលចិត្ត ជួនជាលីនកំពុងតែឈរសម្លឹងមើលមកគេ​ វង្សក៏ដាក់ប្រលែងកំប៉ុងនោះទៅឱ្យលីនទាំងស្តីតប ៖

          » ធ្វើម៉េចខ្ញុំហ៊ានបបួលទៅ បើលីនមានក្តីសុខយ៉ាងនេះនោះ !

          » អញ្ចឹងមានអ្នកខូចចិត្តទេហ្អេសទើបផឹកបាន ?

          វង្សមិនតបឡើយ កំលោះគេចមុខបន្តិច លីនក៏ដាក់ខ្លួនអង្គុយចុះទន្ទឹម ៖

          » ខ្ញុំដឹងថា លោកឃើញខ្ញុំនិងអាម្សៀរនោះនិយាយគ្នា !

          កំលោះយល់សេចក្តីភ្លាមក៏តបទាំងទ្រូងនៅណែន ៖

          » រីករាយផងដែរអ្នកទាំងពីរត្រូវគ្នាវិញ !

          លីនបន្ធូរដង្ហើមបន្តិច ៖  

 » ខ្ញុំជាមនុស្សដែលចូលចិត្តដើរទៅមុខមិនបកក្រោយ ហើយខ្ញុំជាមនុស្សដែលឈឺហើយចាំ !

អត្ថន័យប៉ុណ្ណេះ វង្សអាចកាត់ន័យយល់ថា នាងមិនទាន់ត្រូវគ្នានឹងសង្សារចាស់នៅឡើយទេ ប៉ុន្តែកំលោះនៅតែមិនយល់ពីរូបភាពផ្ទាល់ភ្នែកដែលនាយបានឃើញនៅមុខព្រលាននោះឡើយ ។

» ចុះឃើញនាងញញឹមដាក់គ្នានោះអី ?

» ស្នាមញញឹម ខ្ញុំឱ្យបានគ្រប់គ្នា តែសម្រាប់ក្តីស្រឡាញ់ខ្ញុំមិនអាចឱ្យជាលើកទីពីរទេ !

ចប់វាចា លីនក៏លើកកាដូដែលកាន់ជាប់ដៃមកដាក់ក្បែរខ្លួន វង្សរវល់តែគេចមុខ មិនបានឃើញឡើយថា លីនកាន់កាដូដែលខ្លួនទិញឱ្យមកជាមួយ ។ គ្រាន់តែក្រឡេកឃើញភ្លាម វង្សពោលភ្លាម ៖

» បើលីនមិនទទួលទេ ក៏បោះវាចោលទៅ ខ្ញុំមិនត្រូវការវាទៀតទេព !

» អ្នកណាថា ? នេះខំជិះម៉ូតូឌុបអោបតាមមកឆ្ងាយប៉ុណ្នឹងហើយ ឱ្យបោះចោលយ៉ាងម៉េចទៅ ?

វាជារឿងទីពីរដែលធ្វើឱ្យវង្សបញ្ចេញស្នាមញញឹមបន្ទាប់ពីដឹងថា លីនមិនអាចទទួលយកសង្សារចាស់របស់នាងវិញបាន ។ ក្តីសង្ឃឹមចាប់ផ្តើមរីកដុះដាលក្នុងកូនចិត្តរបស់វង្សជាថ្មីម្តងទៀត ។

»  អរគុណណា៎ ដែលមានទឹកចិត្តខំទិញមកផ្ញើ ប៉ុន្តែលើក្រោយមិនចាំបាច់ទេ ព្រោះខ្ញុំមិនចូលចិត្តរបស់ប្រេនៗ អស់នេះទេ !

» របស់នេះមិនយក របស់នោះមិនចូលចិត្ត ឱ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ ?

» មិនចាំបាច់ទិញផ្គាប់ចិត្តអ្វីទាំងអស់ ត្រឹមមានលោកនៅក្បែរៗ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តហើយ !

មួយប្រយោគចុងក្រោយនេះ ស្ទើរតែធ្វើឱ្យរាងកាយវង្សអណ្តែតផុតគូថពីឡាន ស្ទើរតែមិនជឿថា ពាក្យមួយឃ្លានេះចេញពីមាត់នាងឡើយ ។

» នេះលីននិយាយបានន័យថាម៉េច ?

» គឺបានន័យដូចដែលបាននិយាយហ្នឹងហើយ !

» យេ……!

កំលោះស្ទុះចេញពីគូថឡានស្ទើរតែដួលច្រងាប់ច្រងិល ពាក្យស្នេហាដែលតែងតែទន្ទឹងរង់ចាំ ទីបំផុតក៏ធ្លាក់ចុះពីបបូរមាត់ដ៏ស្រស់របស់ទេពធីតាក្នុងចិត្តរបស់នាយ ។

» ទីបំផុត លីនព្រមទទួលក្តីស្រឡាញ់ខ្ញុំហើយ ! ផែនដីនេះលែងលំអៀងទៀតហើយ !

» នេះនៅលោតដូចសេះបែបហ្នឹងយូរទៀតទេ ? ខ្ញុំឃ្លានហើយណា៎ !

» លីនឃ្លានហើយ ?

» នេះនៅឆ្លៀតមកសួរទៀត ? ខ្ញុំខំរត់ពីព្រលានរកម៉ូតូឌុបជិះតាមឡានរបស់លោក ហើយទម្រាំតាមលោកមកដល់ទីនេះ ខ្ញុំអស់កម្លាំងមិនស្ទើរទេ ! គ្រាន់តែឃើញមិនទាន់ដឹងស្អីផង អាងតែប្រញាប់រត់គេច !

» ចុះអ្នកណាទៅដឹងទៅ បើឃើញញញឹមដាក់គ្នាផ្អែមល្អែមយ៉ាងនេះនោះ ? អូឃេ ……!​ ខ្ញុំនាំលីនទៅញ៉ាំបាយណា៎ !

» ត្រូវតែអញ្ចឹងហើយ !

» ហើយខ្ញុំនឹងជូននាងទៅផ្ទះវិញដោយសុវត្ថិភាពបំផុត !

» បើទុកឱ្យខ្ញុំជិះម៉ូតូឌុបទៀត លោកស្លាប់មិនខានទេ !

» ទទួលបានទានម្ចាស់ ! ទៅបានហើយរឺនៅ ?

លីនញញឹមងើបចេញពីគូថឡានដើរតម្រង់ទ្វាររថយន្តដែលវង្សបានបើករង់ចាំស្រី​ ។ យាន្តចេញផុតឆ្ងាយ ប៉ុន្តែសម្លេងភ្លេងមនោសញ្ចេតនាដ៏ពីរោះរដំនៅតែបន្លឺជាប់ក្នុងរថយន្តជានិច្ច ។ វង្សចេះតែលួចមើលភ័ក្ក្រលីនឥតព្រិច ស្នាមញញឹមដែលចេញពីថ្ពាល់ដ៏ខួចស្រស់ហាក់កំពុងតែទាញអារម្មណ៍នាយកំលោះឱ្យកាន់តែលង់ស្រឡាញ់ទ្វេរឡើង ។

មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក …………!

អាកាសយាន្តដ្ឋានអន្តរជាតិសៀមរាប…………!

ដំណើរទន់ភ្លន់ជាមួយស្បែកជើងកែងចោតអូសវ៉ាលីដើរចេញមកទាំងញញឹមប៉ប្រិម ។ កំលោះលាក់បាច់ផ្កាក្រោយខ្នងឈររង់ចាំទទួលសង្សារទាំងចិត្តអន្ទះអន្ទែង ។ គ្រាន់ឃើញភ្លាម ស្រីដើរសំដៅ វង្សលើកផ្កាហុចទៅឱ្យលីនទាំងវាចាដ៏ផ្អែមល្អែម ៖

» ស្វាគមន៍ការមកកាន់ផែនដីអូន និងបងម្តងទៀត !​

លីនទទួលបាច់ផ្កាទាំងញញឹម ៖

» ពេលនេះអូនចាប់ផ្តើមចេះស្រឡាញ់ផ្កាដូចមនុស្សស្រីគេដទៃហើយ ! ចាំយូរទេ ?

» មិនយូរទេ ! ថ្ងៃនេះអូនចង់អី ?

» ថ្ងៃនេះ ចង់ញ៉ាំខ្យងដុត ប្រហិតអាំងម្ទេស បុកល្ហុង និងតៅហូអាំង !

» នេះឫជាកន្លែងដែលអូនប្រាថ្នា ?

» ចាស៎ … តែបើកន្លែងនោះគ្មានបង ក៏អូនមិនប្រាថ្នាដែរ !

» អូឃេ ……បងនឹងជូនអូនទៅកន្លែងដែលអូនប្រាថ្នា តែបងលឺចាស់ៗនិយាយថា​ ញ៉ាំខ្យងច្រើន អនាគតកូនកើតមកមាត់ដូចខ្យងអញ្ចឹង ! កុំញ៉ាំអី !

» អត់ទេ ! ចាស់ៗហាមតែពេលមានផ្ទៃពោះតែប៉ុណ្ណោះទេ !

» ចុះពេលណាទើបរៀបការ ហើយពពោះឱ្យបង ?

» ចាំ ១០ឆ្នាំទៀតទៅ !

» ងាប់ហើយ ! ពេលនេះបង ៣០ ហើយ បើចាំ ១០ឆ្នាំទៀត កាន់តែចាស់ហើយ ! នេះឆ្នាំក្រោយមិនបានទេហ្អេស​ ?

» មិនដឹងទេ ? បើធ្វើឱ្យសប្បាយចិត្តអាចនឹងអូឃេ តែបើធ្វើឱ្យអន់ចិត្ត កុំសង្ឃឹមនោះ !

» ចុះពេលណាទើឈប់ធ្វើជាទេពអប្សរហោះហើរលើមេឃ ហើយមកធ្វើជាលេខារបស់បងម្តង ?

» អត់ទេ ! មកធ្វើការជាមួយមនុស្សចាស់រអ៊ូច្រើនណាស់ ! មនុស្សស្អីមិនដឹងទេ ពូកែរអ៊ូនោះ !

» នេះលួចជេរបងហ្អេស ?

» អត់មានបានជេរណា៎ !

» ហ៊ឺស លួចថាឱ្យបងហ្អេស ? កុំរត់ណា៎ ហ៊ានតែឱ្យបងចាប់បាន អេះបាតជើងឱ្យយំតែម្តង !

ក្រមុំលៀនអណ្តាតចំអកសង្សារ ៖​

» មិនអាចទេ ! តាមមក ៗ ! ហាហា ! មនុស្សចាស់កំពូលរអ៊ូ !

» ឈប់សិន ! ឱ្យបងអេះតាមសម្រួលមក !

» គ្មានថ្ងៃទេ ! តាមចាប់ឱ្យបានសិនមក !

សម្លេងសើចក្អាកក្អាយ សម្លេងរត់ប្រដេញគ្នារបស់គូរសង្សារមួយគូរនេះបន្លឺឡើងរំពងពេញមុខព្រលានយន្តហោះសៀមរាប ។ កំលោះក្រមុំជាច្រើនតាមសម្លឹងមើល ខ្លះលួចច្រណែននឹងសង្សារមួយគូរនេះ ។ ស្នេហាកាន់តែរីករាលដាលពេញបេះដូងរៀងខ្លួន កាន់តែកៀក កាន់តែស្និទ្ធ កាត់តែបាត់មុខមិនបាន ។ ទីណាមានលីន ទីនោះត្រូវមានកំលោះវង្សដើរទន្ទឹមជាប់ជានិច្ច ។ ម្រាមដៃស្រាក់ជាប់គ្នាគ្មានរបេះ វត្តមានពួកគេកាន់តែល្អូកល្អើន ភាសាស្នេហាកាន់តែផ្អែមល្អែម បែបនេះអ្នកណាមិនច្រណែន ប៉ុន្តែស្នេហាពិតមិនអាចគេចផុតពីគូរព្រេងអតីតឡើយ ។ អវសាន្តស្នេហ៍ ពួកគេក៏បានយល់ចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយរស់នៅជុំគ្នាយ៉ាងមានក្តីសុខ ៕

ចប់ដោយបរិបូរណ៍ !!!!!!!